Puur en verdomd aantrekkelijk

Victoria begint zoals het clichébeeld van Berlijn gemakkelijk geschetst kan worden: een nachtclub, wild dansen, een roes met rauwe randjes, harde beats. Je ontmoet de jonge Spaanse dame op een dansvloer. Eén nacht, één shot, een springerige paardenstaart. Victoria (Laia Costa) is op de vlucht voor haar verleden. En dan ontmoet ze vier mannen.

Ondanks deze openingsbeelden kan Victoria geenszins een cliché worden genoemd. Sterker nog, regisseur Sebastian Schipper neemt je goed in de maling als je langzaamaan begint te verlangen naar dat leven zoals het twee-en-een-half uur getoond wordt. Uren die bol staan van hardheid en immoreel handelen. Niet te vergelijken met hangen in een klapstoel op een openluchtfestival, gevolgd door vriendelijke dromen in een warm nest.

In de rauwe randjes van Victoria’s nacht schuilt iets puurs en verdomd aantrekkelijks. Je overgeven aan dat wat op je pad komt, ontluikende liefde, totaal niet geremd worden door rationele afwegingen. Ze überhaupt niet lijken te maken. Victoria leeft de nacht vanuit instinct. En is dat niet precies hoe je zelf soms vrijuit zou willen gaan? Weg van die gebaande paden?

De nacht van Victoria heeft een verleidelijke schoonheid, zoals die vaker uitgaat van andermans leven. Misschien juist omdat je het van buitenaf kunt bekijken, omdat je vrijblijvend mag meedeinen op andermans ritme – en het dan allemaal zo vanzelfsprekend lijkt. Hoe cracked up ook. Misschien zit de aantrekkingskracht juist in de roes. De shots zijn zo dichtbij geschoten dat je ze voelt branden op je huid. En de muziek, die indringende en magische pianomuziek van Nils Frahm. Het is zacht maar rauw, poreus bijna. En dan wakkert het vuur weer aan.

Als de roes wordt doorbroken, het nadenken begint, en alles ineens verleden tijd is, wat was dan ook alweer echt geluk? De soundtrack op repeat is de enige remedie. Als je durft.