Je me tue à le dire

Xavier Seron | België, Frankrijk

long
90'
English subtitles

Stilistische en absurdistische visie op het Oedipuscomplex, verpersoonlijkt door Michel Man, wiens symbiotische relatie met zijn moeder zo ver gaat, dat hij ervan overtuigd is dat hij haar ziekte heeft overgenomen. Met alle (on)denkbare drama van dien.

Michel Man is een man. Hij heeft de leeftijd van een man en ziet eruit als een man. Maar in feite is hij een groot kind in het lijf van een man. Dat wordt duidelijk in vijf hoofdstukken, die vooral gaan over zijn moeder, de vrouw die hem als ziekelijke baby een jaar lang zoogde om te zorgen dat hij alle belangrijke stoffen in overvloed binnen zou krijgen (en niet ophoudt dat te benadrukken). Het verklaart wellicht zijn obsessie voor borsten – niet alleen die van vrouwen, maar ook die van hemzelf.

Ondanks zijn weigering zich volwassen te gedragen – zijn parttime baan bij huishoudelijke-artikelenwinkel Electrochic heeft niet veel om het lijf – heeft Michel een vriendin, Aurélie, met wie hij samenwoont. Zijn leven lijkt op rolletjes te lopen, tot zijn moeder ziek wordt. Michels bezorgdheid uit zich niet alleen in overdreven aandacht voor zijn eigenwijze moeder, maar ook in bizarre hypochondrie, waardoor hij langzaam maar zeker steeds verder van de realiteit afdrijft.

Michels bezorgdheid over zijn zieke moeder uit zich niet alleen in overdreven aandacht voor haar, maar ook in bizarre hypochondrie.

Het verhaal van de pathologisch chocolademelk drinkende Michel wordt verteld in vijf hoofdstukken, waarin in vaak absurdistische fragmenten de verhoudingen worden geschetst tussen hem en de belangrijkste mensen in zijn leven: zijn moeder, zijn vriendin en zijn collega en vriend Darek.

De film is geschoten in stijlvol zwart-wit, de dialogen zijn puntig, de scènes zorgvuldig gekadreerd en begeleid door vrolijke deuntjes, die de zwaarte van de gebeurtenissen ontkennen. Anders dan Michel zelf, die zich met volle overgave in het drama van zijn leven stort, met alle verwoestende gevolgen van dien. Toch blijft Je me tue à le dire een lichtvoetige, stijlvaste film, met heerlijk geschmier, veel katten en een dansje hier en daar.

Nicole Santé