Dreissig
- long
- 120'
- English subtitles
De jeugdigen uit deze Duitse afstudeerfilm (!) zijn het fladderen voorbij. Ze doen nog hun best, hoor, om het verjaardagsfeest van een van hen even onbezonnen te vieren als vroeger – kroeg in kroeg uit, ja lekker nog een bier, pilletje erbij. Maar stuk voor stuk struikelen ze in de loop van de nacht over hun dertigersdilemma.

Er is er één jarig, hoera, hoera, dat kun je wel zien dat is Övünç. Of nee, wacht, je ziet er dus juist helemaal niets van dat Övünç vandaag dertig wordt. In de heerlijk uitgesponnen openingsscène van Dreissig zien we hem eerst slapen, dan langzaam wakker worden, zich nog eens omdraaien, opstaan, een vriend bellen, een beetje stofzuigen, wat werken.
Het is een tactiek die Simona Kostova vaker met succes inzet in haar speelfilmdebuut (en afstudeerfilm). Bijvoorbeeld in een latere scène waarin Raha en Kara, twee vriendinnen van Övünç, samen een taart voor hem bakken. Wanneer ze een beetje suffig gesprekje hebben over mannen en vrouwen en hoe dat nou toch moet met een relatie, zet Raha de mixer aan. De dames keuvelen door, maar de kijker hoort er niets meer van. Heerlijk.
De van oorsprong Bulgaarse filmmaker Kostova richtte haar camera op haar eigen kringetje, een groep creatievelingen van rond de dertig in Berlijn. De groep charismatische acteurs gebruiken hun eigen voornamen – naast Övünç, Raha en Kara zijn dat Pascal (Övünç’s beste vriend en Raha’s ex) en het onvermoeibare feestbeest Henner. We volgens ze een dikke 24 uur: vanaf het moment dat Övünç opstaat, totdat ze na een lang uitgerekt feestje eindelijk weer gaan slapen.
Het begint bij Övünç thuis, rolt door van de ene kroeg naar de andere, en doet ergens ook een ondergrondse club aan. Voor alle vijf wordt het een bescheiden ‘dark night of the soul’, waarin ze onder ogen moeten komen dat het langzaam maar zeker tijd begint te worden om richting te bepalen in het leven. Want zo lichtvoetig als het leven tien of vijf of misschien wel één jaar geleden was, is het niet meer, hoe hard ze ook proberen te doen alsof dat wel nog zo is. “Als ik vroeger vijf biertjes op had, wilde ik een lijntje. Nu wil ik na vijf biertjes alleen maar trouwen.”
Joost Broeren-Huitenga