Avant que mon coeur bascule
- long
- 96'
- English subtitles
Meeleven met iemand die goed, lief en aardig is, is makkelijk. Meeleven met iemand van wie je niet weet of ze goed of slecht is – dat is interessant. Niet weten of je haar zou willen wurgen of redden. Niet weten of jij zelf, onder die omstandigheden, beter zou zijn.

In de eerste scènes van Avant que mon coeur bascule (‘voordat mijn hart valt’) zien we dat onze heldin – als je haar zo kan noemen – de tas jat van de aardige vrouw die haar een lift had gegeven. We zien hoe ze liegt en bedriegt en de persoonlijke spullen van de vrouw, nadat ze de tas heeft leeggehaald, achteloos weggooit.
Dit is het meisje waar we anderhalf uur bij gaan blijven. Gezellig.
Regisseur Sébastien Rose neemt een risico. Maar dit is natuurlijk precies waar het interessant wordt. Goed en kwaad niet netjes gescheiden in twee personages, maar samen in één. Er gebeurt van alles in Avant que mon coeur bascule – iets te veel zelfs, om eerlijk te zijn – maar de echte strijd speelt zich af in het hoofd van het meisje.
En waarom zeg ik ‘het meisje’? Heeft ze geen naam? Ja, maar die horen we pas na een tijdje. Net zoals het slechts langzaam duidelijk wordt wat haar relatie is met de jonge en de oudere man met wie ze samen haar kleine (en soms grotere) criminaliteit uitvoert. Avant que mon coeur bascule lijkt op het ruwe materiaal van een observerende reportage: we storten ons in het leven van dit meisje (Sarah, blijkt ze te heten) en weten in het begin niks. We moeten wachten wat er gebeurt en wat de mensen zeggen, en dan de puzzelstukjes in elkaar leggen.
Ondertussen wordt deze stijl, die altijd voor realisme staat, door regisseur Rose regelmatig pootje gelicht. Opeens valt het geluid weg. Opeens komt toch muziek opzetten. Opeens ontmoet Sarah iemand die daar niet kan zijn. Magisch-realisme, subjectief geluid en Cinemascope – je verwacht het niet met zo’n schuddende camera.
Snap ik alle stijlkeuzes van regisseur Rose? Nee, niet allemaal. Maar het maakt Avant que mon coeur bascule wel spannender dan de zoveelste brave, kundige volgeling van de documentairestijl van sociaal bewogen arthousefilms.
Rose doet, kun je zeggen, in vorm en inhoud het omgekeerde van Hollywood. Daar moet alles altijd duidelijk zijn. Uitgesproken. Als er een raadsel is, dan wordt dat raadsel duidelijk omschreven en aan het einde van de film opgelost. Wie heeft het gedaan? Die heeft het gedaan! Maar de raadsels van Avant que mon coeur bascule bevinden zich in Sarahs hoofd en ze gaat haar gedachten niet, voor ons gemak, hardop voordragen. We zien wel dat ze denkt, maar niet wat ze denkt. We zien dat ze aarzelt: ze is geen dief van grote overtuiging. Maar ze heeft ook onmiskenbaar lol met haar jonge kameraad. Ze ontmoet een oudere vrouw, ze voelt kennelijk een band – een moederfiguur? Maar ze doet nog steeds mee aan misdrijven met slachtoffers. Kan ze echt niet anders?
Het antwoord is Uiteindelijk, denk ik, interessanter: Sarah is niet eigenlijk een goed mens, dat alleen de durf moet verzamelen haar slechte vrienden te verlaten. Ze is een beetje goed en een beetje slecht, en ze weet niet wat ze daaruit moet kiezen.
KEES Driessen