The Fixer

Twee minderjarige Roemeense prostituees zijn gered uit Parijs en teruggebracht naar hun eigen land. Radu (Tudor Istodor) werkt met zijn vrouw voor de Roemeense dependance van een Franse TV-zender en ziet zijn kans schoon. Wordt dit zijn journalistieke doorbraak? Hij is er in ieder geval als de kippen bij om een bevriende journalist uit Frankrijk te bellen over de scoop. Een paar dagen later zit hij met een Franse cameraploeg in de auto, op weg naar het nonnenklooster waar de twee slachtoffers van internationale mensenhandel revalideren.

Geïnspireerd door een waargebeurd verhaal zoekt de Roemeense regisseur Adrian Sitaru – wiens vorige film Ilegitim Pluk de Nacht 2016 opende – met The Fixer de grenzen op van wat journalisten mogen doen voor een scoop. Letterlijk: de Franse journalist en zijn geluidstechnicus arriveren in een vreemd land waar ze de taal niet spreken. En toch willen zij de waarheid – wat die ook mag wezen – ontfutselen aan een kwetsbaar mens. Radu is hun fixer, hun bemiddelaar die waar nodig kan vertalen, regelen en ritselen. Wanneer de moeder-overste van het vrouwenklooster geen toegang tot de meisjes wil geven, regelt Radu dus een clandestien interview. Het verhaal telt namelijk pas als het eerstehands uit de lippen van de meisjes vloeit.

Het is de tweetaligheid van The Fixer die de film zo fascinerend maakt. Franse en Roemeense personages praten langs elkaar heen en hebben daarom altijd hun fixers, hun bemiddelaars nodig. De naam zegt het al, maar die bemiddelaar is een effectieve uitbeelding van het moreel grijze gebied waarin de journalistiek zich altijd bevindt. Radu komt daar eigenlijk pas te laat achter, wanneer het erop uitloopt dat hij in zijn eentje in een auto een interview met een van de meisjes moet afnemen. Niet bepaal op zijn gemak stelt hij een paar vragen. Het getraumatiseerde meisje pareert met: “Wil je dat ik je pijp?” Ineens moet Radu zich afvragen of deze door hemzelf gecreëerde situatie eigenlijk nog wel te fixen is.

Hugo Emmerzael

Trailer