Parents
- long
- 87'
- English subtitles
Oskar wil graag kinderen. Katrin wil het graag weer. En Einar heeft ze, maar heeft geen idee hoe hij hun ouder moet zijn. Dat is de trieste ministoet ouders die in Ragar Bragasons Parents voorbijtrekt. Met grimmige humor en bittere melancholie schetst hij hun verschillende, elkaar uiteindelijk rakende, levens.

Net als in Children, de onlosmakelijk met Parents verbonden voorganger, presenteert Bragason de levens van verschillende hoofdpersonen. Oscar is tandarts en getrouwd met een vrouw die kinderen heeft uit een eerder huwelijk. Zijn grote wens is samen met haar een eigen kind te krijgen. Katrin is tandartsassistente. Haar zoon woont, sinds Katrin naar Zweden is vertrokken, in bij haar moeder. Nu heeft ze besloten haar kind weer zelf op te voeden. Einar is is getrouwd en heeft een kind, maar zijn vrouw heeft hem het huis uitgegooid. Hij wil zijn gezin terug.
Op zich legitieme wensen, maar de drie protagonisten lijken werkelijk geen idee te hebben hoe ze die wensen in vervulling kunnen laten gaan. Integendeel: elke scène in de film brengt hen een stukje verder van hun doel. En dat wordt vooral veroorzaakt door hun hemeltergende onvermogen om hun emoties duidelijk te maken aan degenen van wie ze houden. Wanneer Oscar te horen krijgt dat zijn sperma dik in orde is – hetgeen impliceert dat het probleem bij zijn vrouw ligt – presenteert hij dat nieuws triomfantelijk met een fles champagne. Katrin probeert haar elfjarige zoon Baldur te paaien met uitjes, maar elk gesprek ketst af op zijn loyaliteit naar oma. En Einars pathetische pogingen tot het lijmen van de echtbreuk lopen vooral stuk op zijn enorme ego, met als dieptepunt de scène waarin hij in zijn luxe maar eenzame hotelkamer zijn aanstaande ex probeert te verleiden, waarna ze hem naakt en tot het diepste toe vernederd achterlaat.
Tijdens de film wordt stukje bij beetje duidelijker hoe uitzichtloos de situatie is waarin elk van hen zich bevindt. ‘Geef het toch op! Het wordt nooit meer wat!’, ben je geneigd te schreeuwen. Maar Bragason laat zijn hoofdpersonen de bittere beker van mislukking tot de bodem toe leegdrinken, voor hij ze een geknakte strohalm toesteekt.
Parents is misschien een sombere film. Onbaatzuchtige liefde bestaat niet. Eerlijkheid legt het af tegen trots en schaamte. Zelfinzicht wordt begraven onder een dikke laag verwijten aan de ander. Iedereen is alleen. Maar helemaal aan het einde, als alle deuren zijn dichtgeslagen, zet Bragason er toch weer één op een smalle kier. Net breed genoeg om een gevoel van hoop door te laten.
Parents is een sombere, maar met liefde en vakmanschap gemaakte film. In stijlvol zwart-wit. Met een fraaie soundtrack. Met geweldige acteurs en uit het hart gegrepen dialogen. Met inventief verpakte links naar de vorige film. En met dat sinistere gevoel voor humor dat zo typisch lijkt voor de noord-Europese cinema. Koud en hartverwarmend tegelijk.
Nicole Santé