Mister Lonely
- long
- 112'
- English subtitles
Je moet elke film van Harmony Korine zien, alleen al omdat hij origineel is. Hij verzint verbazingwekkende beelden en situaties die niemand eerder heeft bedacht – van dat soort regisseurs bestaan er niet zo veel. Voor een film van Harmony Korine geldt net als bij het circus: You ain’t seen nothing yet!
Zijn zijn films ook goed? Over die vraag lopen de meningen uiteen en de gemoederen hoog op. Er zijn onverbiddelijke voorstanders, die alles wat het kleine genie aanraakt als goud aanbidden. En er zijn mensen die hem betichten van puberaal effectbejag, met een gevoelloos, zelfs immoreel misbruik van zijn acteurs en de kijker. Een verwijt dat liefhebbers van cultfilms bekend voor moet komen: Korine’s film zijn de arthouseversie van instantcult.
Ik moest Korine ooit interviewen. Ik kon de film waarover het ging, Gummo, pas vlak voor het interview zien en ik zat er met een bek vol tanden. Ik wist niet wat ik ervan moest denken en ik wist dus ook niet wat ik moest vragen. Ik wist wel dat clichévragen als ‘door wie ben je beïnvloed’ geen zin hadden: in elk interview noemde Korine een ander rijtje beroemdheden. Afijn, ik worstelde me door het interview heen en toen we afscheid namen zei hij: ‘Schrijf maar wat je wilt, ik vind het allemaal best.’ Hij oogde als een vermoeide puber; aardig, maar ongeïnteresseerd. En toch had hij net een film gemaakt die me uit het veld had geslagen. Want niet weten wat je van een film moet denken is nog mooier dan een film direct goed vinden.
Mister Lonely is zeker niet Korine’s meest shockerende film. Hoewel dat in Amerika, waar de non nog iets heiliger is dan hier, misschien anders ligt. Want een van de twee verhaallijnen, waartussen de kijker zelf een verband moet zien te vinden (of niet, dat mag ook), gaat over een groep nonnen onder leiding van een Duitse priester in de Zuid-Amerikaanse jungle. En dat je de deur van je vrachtvliegtuigje dicht moet doen als er een non zonder veiligheidsgordel achterin zit. De andere verhaallijn draait om een Michael Jackson-imitator, die valt voor een Marilyn Monroe-imitator, die hem meeneemt naar een kasteel in Schotland, waar haar man (een Charlie Chaplin-imitator) en dochtertje (een Shirley Temple-imitator) en nog een heleboel andere nep-celebs een commune hebben gevormd met een zelfgeknutseld theatertje om ‘de grootste show op aarde’ in op te voeren.
Weinig andere filmmakers maken films waarvan alleen al de synopsis zo prikkelend en vreemd is. De Duitse regisseur Werner Herzog misschien – en hee, kijk! die speelt de priester. Hoe Herzog ‘Confess!’ zegt, met zijn vette Duitse accent, is onnavolgbaar. Een andere parel is het openingsshot, waarin de nep-Michael Jackson in slowmotion over een minicrossbaan rijdt, met mondkap voor, zonnebril op en een klein pluche aapje aan de motor vastgemaakt. Prachtig, en nog nooit gezien. Herzog is niet de enige cultberoemdheid die Korine heeft weten te strikken. De geniale Franse regisseur Leos Carax, die zich zelden in het openbaar vertoont, speelt de agent van de nep-Michael Jackson; Carax’ lievelingsacteur Denis Lavant, met zijn uit duizenden herkenbare, pokdalige gezicht, is een humeurige Chaplin. Illusionist David Blaine doet mee, in zijn eerste filmrol, en James Fox en Anita Pallenberg zijn voor het eerst herenigd sinds hun hoofdrollen in Nicolas Roegs cultklassieker Performance (1970). Dit keer delen ze het bed als een Paus-imitator en een Queen Elizabeth-imitator.
Zo trok Korine zich terug met een groep cultfiguren, mensen die zich beroepsmatig voordoen als iemand anders, op een kasteel in Schotland, in de hoop een mooie show te creëren in zijn zelfgeschapen universum. Wie zich nog afvraagt waar deze film over gaat: Mister Lonely gaat over zichzelf.
Kees Driessen