El vigilante

“Als je wil feesten moet je op het vuurwerk af.” Salvadors collega Hugo stuurt een dronken zwerver weg omdat er een ongelukje op de werkvloer is gebeurd dat op zijn zachtst gezegd geen getuigen behoeft. “Dat is geen vuurwerk”, antwoordt de beschonken dakloze, terwijl hij al afdruipt richting het nachtleven van de stad. “Dat zijn geweerschoten.”

Het is precies een van die vele anonieme kogels, afgevuurd in het holst van de nacht in een grote Mexicaanse stad, die zijn weg heeft gevonden naar het hoofd van een vrouw op het bouwterrein waar Hugo en Salvador werken. Volgens Hugo was die vrouw zijn nicht, maar spreekt hij wel de waarheid? En belangrijker: hoe lossen de twee bewakers dit akkefietje op?

Salvador probeert niet alleen het goede te doen, hij wil het hele gedoe vooral zo snel mogelijk afronden. Zijn vrouw staat op het punt van bevallen, dus de bewaker kondigt alsmaar aan dat hij er bijna klaar mee is. Steeds gebeurt er echter iets op het bouwterrein dat hem verhindert, alsof de dood het leven maar in de weg blijft zitten. Zo liggen feest en verlies dicht bij elkaar in El vigilante van de Mexicaanse editor en debuterend regisseur Diego Ros. Zelfs komedie en thriller werken hier nauw samen om absurde, tragische en beklemmende situaties te schetsen die het daglicht nooit mogen zien.

Hugo Emmerzael

Gerelateerde Daily Pluk artikelen

• Pluk the Director

|

21 August 2017

“It’s a farce disguised as a thriller”