Kwamen onze mails in spamfolders terecht? Dreigde de regen te veel? Of kregen de potentiële blind daters gewoon ‘koude voeten’? Hoe het ook kwam: onze tweepersonns date-stoel bleef gisteravond leeg. En dat vond hij maar niks.
Hij is anders, dat weet hij wel. Groter om te beginnen. Zijn vrolijke wit-met-blauwe zitting steekt overal bovenuit. Zijn grote strandstoelbenen trotseren de wind op hoger niveau dan zijn kleinere bonte broertjes en zusjes. En altijd krijgt hij de beste plek, met vol zicht op het grote Pluk-scherm. Het maakt ‘m brutaler. Met z’n ruime zit lonkt hij naar nietsvermoedende Pluk-bezoekers. Maar hij kent zijn waarde: niet iedereen mag hier zomaar neervlijen. Hij is bijzonder, en exclusief: hij heeft elke avond een date met twee onbekenden, die elkaar ook nog niet kennen.
Hij luistert ze af terwijl zij elkaar langzaam ontdekken. Hij kent al hun geheimen. Hij hoort de ontboezemingen van het meisje met de rode jas, dat opbiecht dat ze vanochtend wel drie verschillende jurken probeerde omdat ze niet wist welke haar het beste stond. Hij doorziet de stoere praatjes over gitaarsolo’s en toerschema’s van de jongen met de tattoos, die pas echt opleeft als hij over zijn vrijwilligerswerk met blindengeleidenhonden praat. Hij ziet de zenuwachtige handgebaren, hoort de iets te gemaakte lach, schrijft mee bij het uitwisselen van telefoonnummers. Met elke avond een blind date op schoot, ziet hij des te meer.
Het is koud vandaag. Hij verheugt zich op zijn date, op de warmte die zij hem zullen brengen. Wie weet slaan vanavond de vonken er wel vanaf. Kruipen ze steeds dichter naar elkaar toe, verwarmen hun verhalen hem zo dat de wollen deken niet nodig blijkt. Maar nee. Ze hebben hem in de steek gelaten.
Treurig staat hij nu daar maar. Z’n dekje bolt iets minder fier. Iemand verschuift hem, weg van het felbegeerde midden. Niemand durft te gaan zitten. Hij verwenst zijn eerdere trots, zijn hooghartige afwijzing. Hij is alleen, maar wil niet alleen zijn. Wie oh wie durft het aan?! Stoel (tweepersoons) zoekt date.
