De Daily Pluk duikt achter de schermen en vraagt regisseurs naar hun inspiratie, het creatieve proces en de productie. In Rachel Langs Baden Baden volgen we Ana die gedurende een zomer richting zoekt in haar leven in de kleine dingetjes. Verwacht dus geen road trip naar de bekende Duitse badplaats, zoals de titel misschien doet vermoeden, maar eerder een bezoek aan bouwmarkt om een douche te installeren. “Dit is het verhaal van een individu dat uniek en actief wordt dankzij haar ontmoetingen. Dat is het leven!”
Veel mensen laten zich definiëren door hun baan. Conducteur, brandweerman, journalist of filmmaker: dat is wat je doet en dus wie je bent. Aan het begin van Baden Baden is Ana (een terugkerend personage in de films van Rachel Lang, telkens gespeeld door actrice Salomé Richard) chauffeur voor een filmproductie. In een splinternieuwe Porsche rijdt zij de hoofdrolspeelster naar de set. Klinkt goed, maar Ana is gestresst. Het verkeer schiet niet op, ze is de weg kwijt. Als ze op de set aankomt vertelt de producent dat ze een half uur te laat is, dat ze de auto maar beter kan inleveren bij het verhuurbedrijf en dat ze niet meer hoeft terug te komen. Wie is Ana nu nog?
De meeste mensen hebben in hun jeugd verschrikkelijke baantjes gehad. Aan het begin van Baden Baden heeft Ana er een als chauffeur voor een filmset. Haalde je hiervoor inspiratie uit eigen ervaringen?
“Ik heb alle studentenbaantjes die je mogelijk kan doen tussen de leeftijd van 16 en 24 gedaan: abrikozen plukken, museumwacht, schoonmaken, babysitten, bediende, workshops geven aan kinderen, model zijn op de kunstacademie, tentamenexaminator. En ik ben inderdaad personal assistent en chauffeur geweest op een filmshoot. Van al die baantjes koos ik deze voor de film, want ik wilde dat het falen van mijn hoofdpersonage echt gevoeld zou worden door het publiek. De filmwereld is niet per se meer cru dan anderen, maar een foutje kan wel een catastrofe zijn voor een hele productie. Dat is wat anders dan een vergeten abrikoos.”
Wat was voor jouzelf het minst favoriete baantje?
“Mijn ergste baantje was wel mijn werk als museumwacht. Ik mocht niet lezen, ik werd betaald om niets te doen. Ik moest de hele dag wachten en kijken naar kunst die ik te goed kende en die niemand probeerde te stelen…”
Het installeren van een douche is misschien wel de meest monumentale gebeurtenis van Baden Baden. Hoe benader je een script waarin zo weinig plotpunten zitten?
“Ik wilde een fysieke en organische film maken. Dit is film die meer over gesteldheid en gevoel gaat dan over geschiedenis en verhaal. Personages zijn voor mij het belangrijkst. Zij tekenen Ana. Zij wordt wie ze is, en groeit, door hen. Dit is het verhaal van een individu, een persoon die uniek en actief wordt dankzij haar ontmoetingen. Dat is het leven!”
Ana probeert haar rol als volwassene in deze wereld te vinden. Hoe kijk jij naar jouw generatie die dat ook probeert te doen?
“Ik begon zeven jaar geleden met het vertellen van Ana’s verhaal. Ik heb besloten om met Pour toi je ferai bataille, Les navets blancs empêchent de dormir en Baden Baden een trilogie te maken over volwassen worden. Het is lastig voor onze generatie om een plek in de wereld te vinden, om te weten wie we zijn, waarom we hier zijn en waar we naartoe gaan. Ik denk dat iedereen dat proces doorloopt. Maar voor mij is dit existentiële aspect sterk verbonden met een politiek aspect. Onze generatie heeft moeite om zichzelf te zien binnen een oud Europa, waarin het moeilijk is om te dromen van een verhaal dat we samen kunnen creëren.”
Ana is een rebel in grote en kleine vorm. Ze eet haar erwten en wortels met ketchup, klust aan een badkamer, slaapt met haar ex, steelt een auto, rijdt te hard en zingt met een punkband mee dat ze unisex wil zijn. Hoe verhoudt Ana zich volgens jou tot de rest van de wereld?
“Het was mijn doel om het gender-aspect uit mijn personage te halen. Ik wil het hebben over iets universeels, niet over een jongen of een meisje. Ik wil een ‘unisex’ personage, omdat ik wil dat Ana meer is dan slechts een representatie van het vrouwelijke geslacht. Ik wilde niet dat zou een fantasie of een lustobject zou zijn. Ik wil haar actief hebben, niet onderworpen aan het gestaar van anderen. Ik heb die codes van seksuele aantrekkingskracht dus uit haar gehaald. Deze film gaat niet over gender, maar over het metafysische: wat betekent het om op te groeien, om belangrijke ontmoetingen mee te maken die jou en vormen en dingen te beleven die je plezier geven?”
Foto: Sébastien Bonin