Even lijkt het er op dat zij hem laat zitten, maar dan blijkt dat ze de afgelopen tien tergend spannende minuten wel degelijk aanwezig was. Ze stond alleen precies aan de andere kant van de bar op hem te wachten, dan aan de kant waar hij op haar wachtte. Ze geven elkaar lachend een hand. “Arjon”, zegt hij, en zij: “Linde is de naam.”
Qua uiterlijk zijn ze alvast een fijne verschijning. Beiden zijn gehuld in een blauw/witte outfit, waardoor de speciaal voor hen gereserveerde, grote, blauw/wit gestreepte strandstoel hen op het lijf geschreven is. Als Arjon zich in de stoel laat zakken, is zelfs op zijn donkere sokken een subtiel wit streepje te zien. De rood gestifte lippen van Linde maken het geheel compleet.
“Dat is ook gevraagd; ons bijpassend te kleden”, zegt Arjon bloedserieus. Linde grinnikt en gaat in kleermakerszit naast hem zitten. Zij begint aan haar laatste jaar geneeskunde, hij is aan het promoveren in natuurkunde. Hij woont in Utrecht, zij in Amsterdam. “Ik wilde eigenlijk al heel graag Pluk de Nacht eens mee maken in een andere stad”, zegt Linde. “Alleen het kwam er maar niet van.” Toen zag ze de mogelijkheid om te blind daten, en wel in Utrecht. “Dus ja, dat leek me wel wat!”
Of ze het eng vond van te voren? “Een beetje spannend was het wel. Maar eenmaal hier ben ik erg ontspannen. Het is gezellig samen en de films zijn leuk.” Maar waar is hij dan? “Bier halen”, verklaart Linde. Aha… dus zo’n blind is een handige manier om een vreemde man alles te laten betalen? Maar nee, even later is het Linde die opstaat om naar de bar te gaan.
Als de films afgelopen zijn, verbazen de twee zich over hoe gauw alles wordt opgeruimd. Ze zitten eigenlijk nog wel lekker. Dan maar naar binnen en daar een dansje wagen? “Wie weet”, zegt Arjon. “In ieder geval nog een biertje halen.” Als Linde de stoel uit klimt, helpt hij haar een handje. Zij trekt haar kleren recht en dan lopen ze samen richting de muziek. Wat er daarna gebeurt? Joost mag het weten. Misschien hebben ze de avond van hun leven. Misschien plukken ze de nacht als een appel uit een verboden boom en plakken ze die er aan vast. Misschien moet er eerst nog iets rijpen. Misschien had zij, als Assepoester die om klokslag twaalf thuis moet zijn, een belangrijke trein te halen. En misschien liet ze wel iets achter waar hij haar mee terug kan vinden.
Foto: Manja Herrebrugh
