‘Musica vagabonda’, zo omschrijft Carlos Zorita Diaz, de frontman van de Amsterdamse band Zorita hun muziek. Uitbundig en intiem. Muziek waar je op kunt swingen maar ook rustig naar kunt luisteren. Normaal gesproken zijn ze met z’n achten, maar op Pluk de Nacht spelen ze als Zorita Petite – in uitgeklede bezetting. Is Zorita de ideale Plukband?
In de zes jaar dat ze bezig zijn hebben ze al vaak op locaties zoals die van Pluk gespeeld: oude loodsen, industriegebieden. Diaz houdt van de rauwheid van dat soort plekken: “In zo’n ruimte raak je geïnspireerd om dingen net iets anders aan te pakken. Het is wel een galmbak, zo’n grote loods, maar dat kan ook in je voordeel werken. Instrumenten als trompet en viool komen juist beter tot hun recht. Eigenlijk is de lege ruimte een extra instrument dat je toegereikt krijgt en waarmee je kunt experimenteren.”
Dat imperfecte en ongepolijste hoort hij ook graag terug in muziek. Neem nou één van zijn helden: Tom Waits. “Muziek moet ergens vandaan komen,” vindt Diaz, “het moet gemeend zijn. Waits is iemand die dat kan. Hij is een oerlichaam dat al zijn muziek zo naar buiten gooit.” Toch horen we bij Zorita ook vele andere invloeden; Diaz scharrelt vanalles bij elkaar, van Cubaanse ritmes tot balkantrompetjes. “Ik had bijvoorbeeld ook een Nina Simone-periode. Ga ik naar de platenzaak, koop ik alle CD’s en kom ik er vervolgens achter dat ze ook dingen heeft gemaakt die, eh… niet zo goed zijn”, grinnikt hij.
De nacht heeft een speciaal plekje in Diaz’s hart. Hij voelt zich “koning van de wereld” als hij na een optreden over de lege snelweg zoeft. Vrijheid is voor hem het ultieme gevoel van de nacht. “Mensen durven ’s nachts meer zichzelf te zijn, alle conventies van overdag, van het normale leven, vallen een beetje weg. Dat vind ik mooi.”
Die nachtelijke vrijheid hoort hij bijvoorbeeld terug in muziek van Andrew Bird. Diaz: “Hij maakt muziek zonder zich van iemand iets aan te trekken. Maakt niet uit of het met één instrument is of met een heel orkest. Het lijkt alsof hij zich nergens door laat beperken. Dat is vrijheid.”
Op de vraag bij welke film hij wel een soundtrack zou willen schrijven, komt een verrassend antwoord. Geen Tarantino of Wes Anderson, maar Kim Ki-duks contemplatieve Spring, Summer, Fall, Winter… and Spring uit 2003. Een film over een monnik en zijn leerling die in vijf gedeelten laat zien hoe de twee de cycli des levens doorlopen en zuiverheid van de ziel proberen te bereiken. Diaz: “Ik hou ervan als muziek een sfeer neerzet zonder begin, eind of richting, maar puur als versiering van de beelden. Het is net als met die grote roestige loods. Ik wil graag spelen met leegte.”
Helaas gaat het optreden van Zorita Petite in Klup de Nacht niet door. De band is op 29 augustus te zien op het Mañana Mañana festival.
