Een natgeregende strandstoel, drie nachten niet geslapen van de spanning, geen sterren door bewolking, maar wel zes dekens om zich warm te houden en genoeg consumptiebonnen voor wat speakeasies. Zou deze blind date slagen?
“Ze zullen het nooit toegeven op het moment, maar het is al een aantal keer voorgekomen dat ik ’s ochtends belde om te vragen hoe de date was afgelopen en dat ze naast elkaar in bed lagen”, vertelt de redacteur die in de jaren voor mij verslag deed van de blind date. Ik hoop natuurlijk ook zo’n verhaal te kunnen vertellen. En dat het jaar erop een Utrechtse Plukbaby wordt geboren, als ik dan toch even de ultieme love doctor mag zijn deze avond.
Marcella (30), student Journalistiek in Utrecht en wonend in Capelle aan de IJssel, belde drie dagen geleden gillend haar vriendinnen op om te vertellen dat ze was geselecteerd om op blinde date te gaan bij Pluk. Sander (33) die “van alles en nog wat doet in de ICT, met web, software en video”, werd op woensdagavond door degene die de blinde dates regelt gevraagd of hij vrijdagavond al wat te doen had. Marcella leek hem namelijk precies iets voor zijn vriend…
Twee dagen later zitten deze twee naast elkaar in de love seat. Het liefdesnestje wordt bekleed met dekens, want de stoel was een beetje natgeregend. Ook weer opgelost. Sander klimt uit de stoel om wat drinken te regelen en al snel zitten de twee vrolijk te keuvelen. Sander is een man die houdt van speciaal bier, Marcella van zoete witte wijn. Sander houdt van The X-Files, Marcella vindt science fiction vreselijk. Sander houdt van hangen aan de bar, Marcella zou het liefst nu uit de stoel willen springen om te dansen. Het verhaal over de Plukliefdesbaby zakt steeds verder naar de achtergrond.
Drie uur later rennen Marcella en Sander halverwege de tweede film van de avond door de Werkspoorkathedraal. Vinden ze The Deadly Ponies Gang niks aan? Gaan ze samen thuis opwarmen? Zouden ze toch nog een overeenkomsten hebben kunnen vinden? En anders, opposites attract toch? “Nee, mijn laatste trein gaat zo en ik moet morgen werken!”, roept Marcella. Sander stelt me gerust: “Ik kom zo nog terug hoor, ik breng haar alleen even weg.” Wat een gentleman.
Twintig minuten later staat Sander weer bij Pluk. “Ik heb gevraagd of ze het voor herhaling vatbaar vond en ze zei ja, maar toen kwam de trein al en hebben we geen nummers meer kunnen uitwisselen.” Deze redacteur krijgt weer een sprankje hoop en ik geef hem enthousiast haar nummer. Nu maar hopen dat ze het goed vind. Ik koop vast Nijntjesokjes. Just in case.