Pluk is afgelopen en ik mocht de rij blind dates afsluiten. Het is nu 4:00. Ongeveer. Kortom, mijn mijn blind date is inmiddels achter de rug. Een terugblik.
Het nadeel van de laatste blind date zijn, is dat je lang moet wachten. En wachten, daar ben ik niet zo goed in. De avonden dat ik Daily-verslaggever op Pluk rondliep om de daters naar de loveseat te begeleiden, om bezoekers naar de soundtrack van hun leven of vriendschap te vragen of Plukkers vriendelijk doch dwingend te vragen om een korte film te bekijken, was ik eigenlijk maar met één ding bezig, namelijk: wie is mijn blind date?!
Helaas bleken alle vrijwilligers immuun voor mijn slinkse Sherlock tactieken. Toen ik me vanavond om 2030 meldde, wist ik welgeteld drie dingen van mijn date:
Het is een man
Hij is een jaar ouder dan ik
Hij valt op vrouwen
Nou. Dat kon dus álle kanten op gaan. Vrienden van mij maakten daar dankbaar gebruik van door het ene horrorscenario na het andere van stal te halen, wat leidde tot een goed uitgedacht evacuatieplan. Mocht het echt nodig zijn, kon ik vrij soepel van de plek des onheils worden gehaald met minimale collateral damage. Een geruststellende gedachte.
Maar goed. Stoere praatjes natuurlijk, want zo’n plan was helemaal niet nodig.
We rolden een half uur geleden de kroeg uit: ik met kramp in mijn buik van het lachen en hij met een halve bucket list op een prachtig bierviltje. Het was een te gekke avond. Na de film zijn we nog even de tent ingegaan en daarna naar de kroeg aan de overkant van de straat. Daar kwamen twee Britse vrienden van mij langs die voor het weekend in Amsterdam zijn en dat wist hij goed te handle-en. Of hij obligaat meelachte, of het oprecht grappig vond om te kiezen of hij liever Duits of Frans was… dat zal ik de volgende keer even vragen.
“Gaan we nog een keer afspreken?”, vroeg hij toen onze wegen splitsten. Dat wilde ik wel, dus heb ik, zoals een meisje betaamt, mijn telefoonnummer gegeven…
