De op het Pluk-terrein aanwezige Charlotte Scott-Wilson heeft met haar eerste short Forever After al een plek weten te bemachtigen op filmfestivals in Palm Springs en New York. Een goede ontvangst in Palm Springs kan haar zelfs een plekje op de shortlist van de Oscars opleveren. Maar stiekem is ze het meest in haar nopjes met de vertoning van haar film op Pluk! Dit zal de eerste keer worden dat een van haar werken aan live publiek wordt vertoond.

Related movies

En niet zomaar een publiek, want als je een profielschets van de doelgroep van Forever After zou maken, zou dit zomaar een tekening van hippe mensen op strandstoeltjes op een achtergrond van onze hoofdstad kunnen worden – een schets van het publiek van Pluk dus. Charlotte is niet echt nerveus, maar vooral heel blij. Het liefst zou ze dan ook vanaf de zijlijn toekijken naar de reacties van het publiek.

Forever After verhaalt in zestien minuten over een dag uit het leven van Sara. Sara is slim. Sara is mooi. Ze is in de twintig en woont in Amsterdam. Haar leven bestaat uit een aaneenschakeling van feesten, waar de afterparty van de ene avond wordt opgevolgd door een borrel voor de volgende. Maar Sara is ook ongelukkig. Ze heeft geen werk en geen doel. In de short zien we hoe ze wakker wordt op de vloer van een huis, dat behangen is met de sporen van nóg zo’n feest. Daaronder een jongeman, die afgezien van de schmink op zijn gezicht poedelnaakt is en bovendien deze naaktheid blijkt te hebben gedeeld met onze hoofdpersoon. Gedurende het verloop van de film wordt Sara op verschillende manieren geconfronteerd met haar levensstijl en dringt bij haar het besef door dat het eigenlijk helemaal niet goed met haar gaat.

Charlotte zelf is ook in de twintig. Ze is mooi en vertelt ons vol enthousiasme over haar werk. Nu woont ze in Amerika, maar een tijdlang heeft ze in Amsterdam gewoond. Dan dringt zich meteen de vraag op in hoeverre de inhoud van Forever After gebaseerd is op haar eigen leven. “Het is natuurlijk voor een deel ook een persoonlijk verhaal. Een film maken begint voor mij altijd met het jezelf iets afvragen. Tweeënhalf jaar geleden ben ik begonnen met het schrijven aan Forever After. Ik zag toen om mij heen hoe mensen die alle middelen leken te hebben toch zwaar ongelukkig waren. Dit probleem wilde ik belichten in mijn short.” Het maken van Forever After was voor Charlotte ook een onderzoek naar generatie Y; haar eigen generatie, en de gene waar dit probleem kenmerkend voor blijkt te zijn. Ze hoopt dat de kijkers die zich kunnen identificeren met de film hier steun in vinden en zich misschien minder eenzaam zullen voelen. “Wanneer je weet dat je niet de enige bent die iets doorstaat, kan je je al zoveel beter voelen. Ook hoop ik mensen meer bewust te maken van wat er in hun omgeving gebeurt. Soms voelde ik mij zo verschrikkelijk en er was niemand die het zag.”

Wanneer de schemer over de lucht trekt, begint de film en zien we Sara in een glitterpak op de vloer ontwaken. Van ergens langs de zijlijn kijkt Charlotte toe hoe het publiek nu eens lacht en dan weer muisstil is. Na afloop zie je de Amsterdamse twintigers soms een beetje ongemakkelijk lachen en dingen in elkaars oren fluisteren. Zouden ze vanavond vroeg hun nest in duiken? Of misschien toch eerst naar de afterparty van Pluk?