Fictie uit het echte leven is hot. Michel Gondry liet jongeren uit de Bronx hun eigen leven vertonen in The We and the I; Florian Habicht wordt in Love Story echt verliefd op zijn hoofdrolspeelster; en Paco León verfilmde inCarmina or Blow Up de sterke verhalen van zijn moeder. Hoe zouden de filmversies van de levens van Pluk-bezoekers er uit moeten zien?

Vader Rinus is tevreden met een bijrol in de film van het leven van zijn zoon Jeroen en glamoreuze schoondochter Petra. Die twee zijn aan elkaar gewaagd en de film over hun leven is allesbehalve saai. Hun leven levert een avontuurlijke road movie per trein op. Met of zonder goed einde, dat is niet helemaal duidelijk. 

Hoe zou je jullie film typeren?
Petra: “Zoiets als Singin’ in the Rain, een romantische film, maar niet alles gaat altijd goed. Maar de belangrijkste boodschap is dat je het zelf leuk moet maken. Dat doen wij ook.
Jeroen: “Leuk maken, ja. Ik denk dat ons leven meer een soort roadmovie is; altijd onderweg. Altijd verschillende activiteiten en gezellige mensen om ons heen. Soms is het op de bank ook fijn.”
Rinus, genietend om zich heen kijkend: “Ik ben hier voor het eerst en ik vind hier erg gezellig. Ik had er helemaal geen beeld van, ben echt meegesleept. Dus al dat heen en weer gaan levert wel iets op.”
Jeroen: “Dus een road movie. Maar dan in de trein; we doen het meeste met de trein”. 

Wie heeft de soundtrack verzorgd?
Alledrie dwars door elkaar heen: “Ja, muziek! Er moet muziek bij.”
Jeroen: “De Amsterdamse Beatclub, daar spelen ze onze muziek met een goede beat.”
Petra: “Bosa Nova. En soul.”

Wie zou jullie moeten spelen?
Jeroen, meteen op dreef: “Petra moet gespeeld worden door Katja Schuurman. Lekker.”
Petra, verontwaardigd: “Katja?! OK; jij dan door Johnny de Mol.”
Jeroen, duidelijk opgelaten: “Die slettebak?! Nou, daar ben ik mooi klaar mee!” 

En Rinus?
Jeroen: “Richard Gere, maar dan wel een jongere Richard Gere; toen hij nog goed was. Zo van rond 1984. Speelde hij niet in Great Balls of Fire?”
Rinus verslikt zich wat bij die laatste opmerking, lacht vriendelijk en zegt voorzichtig: “Ik ben eigenlijk een beetje misplaatst hier. Ik zie er veel te keurig uit.”

En het einde?
Jeroen: “Ik houd wel van een open einde. Dat de kijker het zelf mag bepalen. Petra zal wel een goed einde willen. Ze leest ook altijd de laatste pagina’s van een boek van te voren, om te controleren of het wel goed eindigt. Anders leest ze het niet.”
Petra: “Maar dat mag ik niet bij films.”
Jeroen: “Zoals Titanic, dat kan niet.”
Petra: “Maar dat snap ik ook helemaal niet! Die Rose had best haar dikke kont wat kunnen opschuiven op die deur; dan had Jack er ook bij gepast. Nou, als dat liefde is…ik had haar er wel af kunnen slaan!”
Jeroen: “Dat dus maar niet. Samen op de deur en dan maar zien waar het eindigt.”
Petra: “En dan nu prosecco!”