Wat komt er allemaal bij kijken om elf dagen Pluk de Nacht neer te zetten? Razende reporter Sam De Wilde ging undercover in de festivalorganisatie en zocht het uit. Gisteren probeerde hij nóg minder werk te doen dan anders, maar faalde jammerlijk.
Na al mijn noeste arbeid achter de schermen wil ik nu eindelijk toch ook eens voor de schermen plaatsnemen. Een film over twee luie Belgen (jawel, beste lezer, aan mijn exquise gebruik van de Nederlandse taal had u het vast nog niet gemerkt maar ik ben zelf ook Belg) lijkt me daarvoor de uitgelezen gelegenheid. Ik reserveer een strandstoel, zoals het hoort. Of nou, niet helemaal zoals het hoort; ik spreek gewoon mijn contacten binnen de organisatie aan. Inmiddels heb ik ook geleerd om de stoelen in een recordtempo open te vouwen dus dat zou geen problemen mogen opleveren.
Maar ik kom een tikkeltje te laat, en dat levert wél een probleem op. Mijn frauduleus gereserveerde stoel is weg, verkocht, doorgegeven aan de wachtenden voor mij die wel op tijd zijn gekomen. Er zijn nog plaatsen op de tribune en aan de zijkanten van het terrein maar ik blijf te lang kletsen met de stoelenjongens en zie ondanks enkele regendruppels die laatste plaatsen ook al snel verdwijnen. Mijn oog valt op de VIP-container die er verdacht leeg uitziet dus ik waag daar nog snel mijn kans. Ik vind er echter een vrijwilliger die een meisje probeert te versieren. Voor de liefde zet een razende reporter graag een stap opzij. Maar daar sta ik dan. Letterlijk. Zonder stoel. En zonder liefde.
Ik zoek een tentpaal om tegen te leunen en toch wat van de film te zien. Maar leunend tegen een tentpaal zie je er al snel uit als een vrijwilliger die zich verveelt en ben je een makkelijke prooi voor vrijwilligerscoördinatoren die nog taken te verdelen hebben. Zo eindigt wat ik als luilekkerdag (of lekker lui dag)(of nog lekkerder lui dan gewoonlijk dag) had ingepland tóch nog achter de schermen. Just when I thought I was out, they pull me back in.
Ik maak weer vuur en ik kruip weer in containers (waar elke keer weer een nieuwere en nog efficiëntere manier van stapelen wordt bedacht zodat ik met mijn net op punt gestelde vouwtechniek toch weer hopeloos achter de feiten aanhol). Wanneer de vrijwilligerszweetlucht in de stoeltjescontainer echt niet meer te harden is, maak ik me uit de voeten. Ik ga nog even langs bij de Publieksprijs en overtuig nog enkele mensen hun privacy op te geven voor een reisje naar Barcelona. Dan trek ik mijn vrijwilligers-shirt uit en fiets ik weer naar huis. Best fris, zo halfnaakt op de fiets.
