Fictie uit het echte leven is hot. Michel Gondry liet jongeren uit de Bronx hun eigen leven vertonen in The We and the I; Florian Habicht wordt in Love Story echt verliefd op zijn hoofdrolspeelster; en Paco León verfilmde inCarmina or Blow Up de sterke verhalen van zijn moeder. Hoe zouden de filmversies van de levens van Pluk-bezoekers er uit moeten zien?
Voor wie zoals ik op zoek is naar een mooi verhaal, springen Ine Reijnen en Bas Groot al snel in het oog. Ine heeft iets van Uma Thurman in Pulp Fiction, al zie ik later tot mijn verbazing dat die in de film helemaal geen roodgeverfd haar heeft, zoals in mijn herinnering. Maar mijn associatie blijkt geen toevalligheid: ik heb twee die-hard Tarantino fans gestrikt!
Ze blijven niet voor de film: te koud. Maar zolang het zonnetje nog schijnt vermaken Bas en Ine zich prima met het uitzicht op de Plukbezoekers die een strandstoel in elkaar worstelen en alvast een dekentje klaarleggen. Ine: “Het zijn toch vooral vrouwen bij wie het niet lukt. Kijk, nou gaat ze zitten en dan klapt hij naar beneden.” Zijzelf lijkt tot een andere categorie vrouw te behoren. Als ik naar hun filmverhaal vraag, vullen de twee actiehelden elkaar in rap tempo aan.
In welk genre zouden we jullie verfilmde leven moeten onderbrengen?
Ine: “We zijn fan van Tarantino, maar ons leven is geen Tarantinofilm: zo spannend is het nou ook weer niet!”
Bas: ”Het is niet zo dat er voortdurend kogels om ons heen inslaan en overal bloed uitspuit, nee. Ik draag nu een t-shirt van The Big Lebowski, maar dat is hem toch ook net niet.”
Ine: “Een road movie trekt me wel aan: een beetje actie.”
Bas: “The Devil Wears Prada is een beetje mijn leven. Ik zit niet in de mode, maar ik heb wel een leidinggevende functie.”
Ine: “En wel een goed einde natuurlijk: uiteindelijk leven ze nog lang en gelukkig. Het mooiste is als je met de buit rustig kunt gaan leven. Er met de diamanten vandoor gaan, een beetje zoals in Lock, Stock and Two Smoking Barrels. Daar worden wel af en toe mensen met stoeptegels het hoofd ingeslagen, maar ach, dat mag.”
Welke acteurs spelen jullie?
Ine: “De Brangelina’s mogen ons vertolken. Ik vind Brad Pitt wel leuk…”
Bas: “Ik ga voor Steve Buscemi.”
Ine: “Voor mij?”
Bas: “Nee, voor mezelf!”
Ine: “Of Uma Thurman. En dan ben jij Bill uit Kill Bill.
Bas: “Maar ik slis niet. En om nou met wurgseks aan mijn einde te komen vind ik ook weer zo wat…”
En wat horen we op de soundtrack?
Bas: “Ik werk in de muziek, dus dat vind ik moeilijk. Wederom kom ik dan weer bij Tarantino uit. Mijn huidige favoriet is Django Unchained, een western waar hij opeens hiphop in gooit.”
Ine: “Een heel mooi gebruik van muziek: eigenlijk past het niet, maar daardoor werkt het juist heel sterk. Zullen we voor Kanye West gaan?”
Bas: “Die heeft nog geen filmmuziek gemaakt.”
Ine: “Nee, dat gaat hij dan voor ons doen!”
Wat wordt de sleutelscène?
Bas: “Het man tot man gevecht –”
Ine: “– aan het einde van de film –”
Bas: “– als ze elkaar op hun bek slaan!”
Ine: “Wat ik voor me zie: Lower East Side, New York. Je loopt op straat en denkt: wat ligt daar? Je opent een doosje en er zit een diamant in. Dat moet ook de titel van de film worden: Diamonds are for me!”
