Void

Een leeg tekstbestand is het schrikbeeld van elke auteur. Eero (Tommi Korpela ) heeft al vijf jaar geen zinnig hoofdstuk geschreven, en leeft van het ferme voorschot dat hij ontving van zijn uitgever. Zijn vriendin Pihla (Laura Birn) timmert daarentegen flink aan de weg: rollen in internationale speelfilms liggen in het verschiet. Misschien is het onoverkomelijk; dat in een romance tussen bekendheden er steevast een aan het kortste eind trekt. Of zoals Pihla’s onuitstaanbare vader stellig proclameert: ‘Er kan er maar een op het voetstuk staan.’

Van Eero wordt vervolgens een begripvolle houding verwacht. Dus mag hij zijn grote liefde assisteren bij het repeteren van een seksscène en het opnemen van een auditievideo. In Eero’s hoofd voltrekt zich al de vrijpartij die Pihla voor de camera zal hebben met een andere man. In een andere geestige scène zien we hoe de getormenteerde romancier zijn armen wikkelt in tape, waarop hij met zijn voeten schrijft: ‘Ik ben een slechte schrijver.’

Dat de twee al snel uit elkaar gaan, en vervolgens reizen naar verre oorden, lijkt onvermijdelijk. Evenals het gegeven dat ze op den duur elkaars paden weer zullen kruisen. Want Pihla en Eero zijn als magneten, die elkaar afstoten en dan weer in sneltreinvaart op elkaar inrammen. Ondertussen nemen ze elkaars ambachten op de schop. Eero vindt acteren niets meer dan “het voordragen van verzonnen problemen door verzonnen mensen”. En Pihla vraagt zich cynisch af wanneer “het meesterwerk” van Eero zal verschijnen.

Deze zucht naar erkenning en faam leidt ertoe dat Eero en Pihla langzaam bij beetje hun ziel aan de duivel moeten verkopen. Beide personages moeten water bij de wijn doen om succesvol te zijn en verliezen daarbij telkens deeltjes van hun eigenheid: Pihla acteert in weinig artistieke films; Eero spiekt bij een vakgenoot. Het is een van de thema’s die Salmenperä nadrukkelijk voor het voetlicht brengt: beroemdheid maakt mensen tot een destillaat van wat ze ooit waren. De Fin weet deze misantropische boodschap te verpakken in een gitzwart en bij vlagen hilarisch omhulsel. Alsof de boodschap van zijn film luidt: zonder humor ontstaat er de leegte waar de titel zo ondubbelzinnig naar verwijst.

Omar Larabi