The Day He Arrives

Is dit de eerste Aziatische film op Pluk? Mijn bronnen zeggen van niet, maar de laatste was lang geleden. Natuurlijk passen die Scandinavische en Oost-Europese intieme drama’s met zwarte humor en een vleugje magie perfect bij Pluk, bij het Stenen Hoofd, bij jullie, bij ons, bij mij. Maar in de Aziatische cinema gebeurt al decennia van alles. Ook dat moet gePlukt!

Dat gezegd hebbende, is een film van Hong Sang-soo bovenal een film van Hong Sang-soo. Denk niet dat je na The Day He Arrives de Aziatische cinema snapt. Of zelfs maar de Koreaanse (Hong komt uit Zuid-Korea). Denk zelfs niet dat je dan The Day He Arrives snapt. Het enige wat je kan voorbereiden op deze uiterst vreemde en (vind ik) erg grappige en prettig wegkijkende film zijn andere films van Hong Sang-soo.

Oké, we doen een meets (dat is wat filmjournalisten doen als ze er niet uitkomen). The Day He Arrives is Groundhog Day meets Nouvelle Vague meets Alex van Warmerdam. Maar dan net anders.

Kort gezegd gebeurt er ongeveer dit. Een man die een tijdje weg is geweest keert terug in Seoel (hoofdstad van Zuid-Korea). Hij gaat naar een goeie vriend, maar die blijkt niet thuis. Vervolgens slentert hij wat door de stad. Hij ontmoet een vage kennis en gaat met een paar toevallige jongens wat drinken. Aangeschoten – want zo gaat dat – gaat hij naar z’n ex. De volgende dag gebeurt ongeveer hetzelfde. En de dag daarna ook.

Hoewel: de volgende dag? Het lijken meer variaties op dezelfde dag (vandaar Groundhog Day), de titel lijkt dat ook te bevestigen, ook al zijn de film en de personages daar verder (in tegenstelling tot Groundhog Day) nooit duidelijk over. In die vreemde herhaling van scènes die je al kent maar die steeds net anders lopen, zit een groot deel van de humor.

Ik moet er eerlijk bij zeggen, dat critici en juryleden een zwak hebben voor Hong Sang-soo omdat zijn films zo meta zijn en over film gaan. Vaak zijn de hoofdpersonen filmregisseur of criticus – nu ook weer. En dat spelen met de vorm, daar houden cinefielen ook altijd van. Dus dat verklaart gedeeltelijk de goede kritieken, het telkens weer geprogrammeerd worden in Cannes en Hongs inmiddels heel aardig gevulde prijzenkast.

Maar bovenal word ik gehypnotiseerd door het sfeertje, de vreemde herhalingen (Groundhog Day), de onverwachte zooms, de zwart-witte eenvoud (Nouvelle Vague), de humor en de lulligheid (Alex van Warmerdam).

Ja, wat experimenteel is het allemaal wel. Dus ook voor de kijker. Ik stel mezelf gerust met de positieve publieksreacties op internet, maar ja – dat zijn misschien allemaal Zuid-Koreanen. Voor de Pluk-bezoeker is Hong Sang-soo denk ik een beetje een gok. Maar daarvoor komen jullie ook.

KEES Driessen

Trailer