Tangerine

Tangerine werd geheel gefilmd op de iPhone 5s. Drie iPhones, om precies te zijn, uitgerust met een nieuw prototype lens-adapter, wat software van een paar dollar, en een houder om het beeld te stabiliseren. That’s all, folks. Deze beeldschone film werd gemaakt met een apparaatje dat we vrijwel allemaal dagelijks in onze broekzakken hebben.

Die ultra-low-budget productie is hetgeen waarover rondom Tangerine het meest wordt gesproken – regisseur Sean Baker maakte zijn film zo ongeveer voor het budget waar Michael Bay zijn tandenstokers van koopt. Maar dat is verre van het meest interessante aan deze springerige, taboedoorbrekende, emotionerende screwball-komedie voor de 21ste eeuw, over twee transgender vrouwen aan de zelfkant van tinseltown. Sterker nog: als Tangerine iets bewijst, is het wel dat (de beloftes van de digitale revolutie ten spijt) een meesterwerk als dit even onbereikbaar en uniek blijft, hoe toegankelijk de middelen om het te maken ook zijn.

De stijl past naadloos bij de inhoud: beauty on a budget in de hoofdstad van de wereldwijde schoonheidsindustrie.

Nog belangrijker: de stijl past in dit geval naadloos bij de inhoud. Ook de transgender prostituees Sin-Dee en Alexandra maken er het beste van met hun zeer beperkte middelen: beauty on a budget in de hoofdstad van de wereldwijde schoonheidsindustrie.

In de eerste en laatste scènes van de film zien we de twee samen in intieme momenten – in een donutshop waar ze een zoetigheid delen, en in een wasserette waar ze het gruis van de wereld proberen af te schrobben. In de kleine anderhalf uur daartussen razen ze, soms samen maar vaker los van elkaar, door L.A., op zoek naar wraak, lust, liefde en erkenning.

Joost Broeren

Trailer