Spell

Na de dood van zijn vriendin reist Amerikaan Benny (Barak Hardley) spontaan af naar IJsland. Bij aankomst vraagt de wat onbeholpen lobbes aan een taxichauffeur: “Waar gaan de toeristen naartoe?” Zodoende komt hij terecht in de hoofdstad Reykjavik. Tijdens het inchecken in een hotel blijkt iets niet in de haak: terwijl de receptioniste Benny van informatie voorziet, is hij in zijn gedachten elders. Zijn hoofd tolt, en de focus wordt verlegd naar een potlood in een beker. Wil hij zichzelf, of de baliemedewerker, iets aandoen? Al snel vallen de puzzelstukjes op hun plek: de hoofdpersoon lijdt aan een psychische aandoening en zijn medicatie is op.

Terwijl we in flashbacks gaandeweg een beeld krijgen van Benny’s reismotieven, ontdekt hij in de IJslandse hoofdstad het Fallusmuseum, waar hij de verleiding niet kan weerstaan om een van de tentoongestelde penissen te likken – dat is een onhebbelijkheid, die, zo blijkt later, ook onderdeel is van zijn aandoening. In een bar ontmoet de grote goedzak daarna een IJslands gezelschap. Zijn oog valt op een van de dames, met wie hij in een tattooshop beland: in ruil voor het zetten van een tattoo – een mysterieus runenteken – zal zij haar tattoos aan hem tonen.

De avond ontaardt in een onenightstand, waarop Benny wordt beroofd van enkele van zijn dierbare hebbedingetjes. Is dit het werk van de duivel? Is er een IJslands ritueel in gang gezet? Wat volgt is een akelige maar geestige en immer escalerende achtbaanrit waarin niets blijkt wat het is. Benny onderneemt een tour over het majestueuze eiland, langs kloven en watervallen, terwijl hij geleidelijk de weg kwijtraakt. Is hij betoverd? Of is hij in de war? Filmmaker Brendan Walter laat de kijker opzettelijk twijfelen aan de waanbeelden van de protagonist. Waardoor het lange tijd onduidelijk is of bovennatuurlijke krachten het hebben gemunt op de vriendelijke reus, of dat hij in een psychose is beland.

Acteur Barak Hardley schreef mee aan het script en geeft gestalte aan een gepijnigde ziel, die ondanks zijn akelige overpeinzingen als bijzonder geestig uit de verf komt. Regisseur Walter weet, in navolging van filmmakers als Ben Wheatley (zijn laatste is ook te zien op Pluk), groteske taferelen en hilariteit met verve te verbinden. Zijn ervaring als maker van videoclips is eveneens zichtbaar in Spell: er is een zeer belangrijke rol voor een omineus popnummer, én de montage is sprankelend en heerlijk eclectisch.

Omar Larabi