Shotgun Stories

Son, Kid en Boy zijn drie broers die sinds het vertrek van hun vader onafscheidelijk met elkaar zijn verbonden. Ze zijn opgevoed door een verbitterde moeder, die hen leerde hun halfbroers – die wel een plichtsgetrouwe en verantwoordelijke vader hadden – te haten. De haat is wederzijds en komt aan de oppervlakte tijden de begrafenis van vader Haynes, waar de kinderen uit het eerste huwelijk niet voor zijn uitgenodigd. Ze verschijnen toch en Son doet een boekje open, tot woede van zijn halfbroers. Het is de aanzet tot een fysieke strijd tussen de drie eerstelingen, die allemaal net niet zijn gelukt, en de vier nieuwe zoons, die het leven allemaal net iets beter lijken te begrijpen.

Shotgun Stories is, ondanks het gewelddadig klinkende thema, allesbehalve een actiefilm. Veel scènes tonen niet meer dan het alledaagse leven: het rondhangen op de veranda, het werken op de viskwekerij, het coachen van de lokale basketbaljongens op een afgetrapt veldje. De drie broers krijgen alle ruimte zich te profileren. De zwijgzame, gefrustreerde, niet geheel verantwoordelijke vader Son, wiens vrouw steeds vertrekt als hij weer verloren heeft met kaarten (‘Het is geen gokken, het is een systeem.’). De licht ontvlambare, loyale twijfelaar Kid, die bang is zich te binden (‘Een heel leven is wel erg lang voor twee mensen.’). En de bangige, zachtaardige goedzak Boy, die in een busje woont en droomt van successen als coach van zijn basketbalteam.

De drie mannen leven in een vanzelfsprekende harmonie met elkaar, accepteren zonder vragen elkaars merkwaardigheden en gebreken en springen voor elkaar in de bres, ook als dat niet verstandig lijkt. Hun harmonieuze leven wordt overschaduwd door de familievete en verstoord door incidenten als ruzies met de vrouwen en apparatuur die het opgeeft.

Shotgun Stories is doortrokken van onderhuidse spanning, gevoerd door de zichtbare hitte van de zomer en de intrigant Shampoo, een vaag figuur met bandages om zijn oog en een bril, die met zijn terloopse opmerkingen over zaken die hij heeft gehoord en gezien voortdurend olie op een anders misschien gedoofd vuur gooit.

De film, het regiedebuut van Jeff Nichols, is lowbudget gemaakt, met beginnende acteurs, die indrukwekkende prestaties leveren. Het scenario rust op weinig- en tegelijk alleszeggende dialogen, met een soms licht absurdistische inslag (de gesprekken over sport tussen Kid en Boy) en een algeheel laconieke toon. De (bedrieglijke) rust van het zuidelijke leven wordt ondersteund met beelden van het weidse land, de zon die ondergaat over de prairie, het trage binnenhalen van de netten, het bijeenvegen van de opwaaiende katoen. De muziek van Lucero onderstreept de tragiek: het nutteloze verlangen naar die gelukkige jeugd die niet bestond, de onbestemde angst voor wat komen gaat, de ongefundeerde haat tegen mensen die je even nabij als vreemd zijn. Kortom, een geslaagd, onderkoeld familiedrama van bijbelse proporties.

Trailer