Shorts Night: No Age Like the Third Age

Of we nou willen of niet: ouder worden we allemaal, elke dag een beetje. Als we geluk hebben, halen we de negentig. Maar dat is toch niet altijd een onverdeeld genoegen, tonen de verzamelde kortfilms op deze Shorts Night.

Er worden de laatste jaren zo veel films over pensionado’s gemaakt, dat al over een ‘grijze golf’ wordt gesproken. Cynici zien er vooral de gehaaidheid van de filmindustrie in, die zich realiseert dat de baby boomers met pensioen gaan en dus geld én tijd te besteden hebben.

Een avond vol korte films over lange levens. De ene film weerbarstig, de volgende juist lief, of melancholisch.

Maar Pluk houdt niet van die cynici. Wij zeggen: de oudere had eigenlijk altijd al centraal moeten staan in de film. Juist die voorliefde voor jeugdige wulpsheid en glanzend vernis is enkel winstbejag. Gehaaide producenten en studiobazen vinden nu al ruim honderd jaar telkens weer het nieuwste jonge talent om uit te buiten – van Annabeth Gish via Audrey Hepburn naar Shailene Woodley. Maar het hart van de cinema ligt juist bij de oudere. Als geen andere kunstvorm kan film immers omgaan met het verstrijken van de tijd. Film is het verstrijken van de tijd – vastgelegd, stilgezet en soms heel even teruggedraaid.

En dus: een avond vol korte films over lange levens. Net als de korte voorfilms die de rest van het festival te zien zijn, tonen ze de volle breedte van de filmkunst. De ene film weerbarstig, de volgende juist lief, of melancholisch. Een enkeling van de tachtig- of negentigplussers die we in de films zien, is er eigenlijk al klaar mee, en bereidt zich enkel nog voor op wat uiteindelijk altijd komen gaat. Sommigen zijn meewarig observerend, met blikken die alles al gezien hebben. Maar meestal zijn ze actiever dan ooit, in de bloei van hun leven.

Joost Broeren