Screenings
- Timorplein (Studio K) – Amsterdam
Nu.
- long
- 80'
- English subtitles
Stel je voor. Je werkt in de Londense City, met een mooie baan als investeringsbankier. Je hebt het gemaakt, voor elkaar, je kostje is gekocht. En je kijkt uit het raam en denkt: wat doe ik hier? Je kapt ermee, stapt in je auto en gaat rondjes rijden door Zuid-Europa totdat je weet wat je wil. Een film maken. En dat doe je dan.
Maar hoe? Je hebt geen ervaring. Maar wel lef. Gewoon beginnen. Je schrijft een verhaal, verzamelt mensen om je heen die het avontuur aandurven en je gaat (een tikje ironisch voor een voormalige investeringsbankier) langs bij vrienden, familie en een paar oud-collega’s om geld in te zamelen. Je kiest een DV-camera, natuurlijk – celluloid is veel te duur. Je cast jezelf in een van de hoofdrollen, met enige zelfspot, als een jonge schuinsmarcheerder die wordt geleefd door zijn mobieltje en op het punt staat een belangrijke opdracht binnen te halen in de City. Je schiet eindeloos veel materiaal, ruim negentig uur, in Nederland, Frankrijk en Londen. Je laat een editor naar het materiaal kijken, die zegt: ga jij maar lekker zelf editen. Je worstelt je door het onbekende computerprogramma heen, totdat je een versie hebt van een paar uur, die je aan een paar andere filmmakers laat zien. Die reageren niet meteen enthousiast. Je zet door en vindt een ervaren editor, die jou terugleidt naar de eenvoudige vraag waarmee je ooit begon: wat wil je vertellen? Met zijn hulp wordt het verhaal opnieuw en strak gemonteerd zodat je, na twee jaar afgewezen te zijn, eindelijk een versie hebt die wordt geaccepteerd door het Nederlands Film Festival. Daar verdient je film een ‘eervolle vermelding’ in de debutantencompetitie, een soort tweede plaats. Dat is niet slecht. Daarna win je de Grote Prijs op het ÉCU, een filmfestival voor onafhankelijke films in Parijs. Dat is nog veel beter. En dan krijg je ook nog eens een buitengewoon lovende recensie in Variety, het belangrijkste tijdschrift van de westerse filmindustrie.
Dat is, kort gezegd, het verhaal van Jan-Willem van Ewijk, regisseur, scenarist, producent, co-editor en een van de hoofdrolspelers van Nu. (met punt). Een film waarvan de productie, ondanks de optimistische titel, jaren in beslag nam. Maar Van Ewijk zette door en wist steeds voldoende mensen te enthousiasmeren voor zijn plan. Zijn film is een baken voor iedereen die opeens denkt: wat doe ik hier? En die besluit een droom na te jagen. Het lijkt potdorie wel Hollywood.
In de film wordt de jonge architect Jaap (gespeeld door Matthijs Bourdrez) verteerd door het verlies van zijn geliefde. Zijn beste vriend JP (Van Ewijk) besluit met hem in de auto te springen en naar Zuid-Frankrijk te rijden – onderwijl zijn mogelijke deal in de City dooronderhandelend en telefonische lijntjes openhoudend met zijn Nederlandse vriendin en zijn maîtresse in de City. De vriendschap van de twee mannen bestaat merkbaar al lang en hij lijkt vanzelfsprekend. Toch komt hij steeds meer onder druk te staan. Het is een open vraag of deze vriendschap tegen de crisis bestand is en of de twee jonge mannen inmiddels niet te veel uit elkaar gegroeid zijn. Van Ewijk vertelt het (zowel in zijn regie, script, montage als spel) met kleine middelen, korte gesprekken, sprekende details en het gevoel van de road movie – een reis die, zoals we allemaal weten, uiteindelijk van binnen moet worden gemaakt.
Kees Driessen
