Screenings
- Stenen Hoofd - Amsterdam
Mary and Max
- long
- 92'
- English spoken
Ze delen een absolute liefde voor chocolade en de cartoon The Noblets, een gemankeerd sociaal leven (of zelfs een totaal gebrek eraan) en een onconventionele kijk op de wereld. Voor de rest kunnen Mary en Max niet verschillender zijn. Toch groeit er tussen deze twee mensen een bijzondere relatie.
Mary Dinkle is acht wanneer ze een brief stuurt naar Max Horowitz. Ze woont in Melbourne met haar aan sherry (‘thee voor volwassenen’) en zichzelf verslaafde moeder en haar introverte vader, die zijn vrije tijd doorbrengt als amateur-taxidermist. Ze heeft geen vrienden, op de stokoude overbuurman met pleinvrees na, en zit vol onbeantwoorde vragen over het leven. Uit een New Yorks telefoonboek pikt ze de naam van Horowitz, als haar nieuwe penvriend. Mary’s brief valt bij Max in vruchtbare aarde. Hij is 44, heeft overgewicht (zijn lievelingsgerecht is een zelfbedachte chocolade-hotdog), is eenzaam (op zijn huisdieren en imaginaire vriend meneer Ravioli na) en misantroop – een direct gevolg van het Asperger syndroom waar hij aan lijdt.
Op zijn oude typemachine tikt hij de reacties op de gestage stroom brieven van Mary. Hij beschrijft zijn leven, en probeert, vanuit zijn eigen vervormde visie, antwoord te geven op vragen als: ‘Waar komen de baby’s in New York vandaan? Uit colablikjes zoals in Australië?’ Elke brief wordt afgesloten met onvergetelijke naschriften: ‘Wist je dat schildpadden door hun anus kunnen ademen?’
Mary and Max volgt de levens van de twee, met de brieven als vehikel. De vriendschap duurt voort, ondanks het veto van moeder Dinkle, ondanks misverstanden en daaropvolgende lange onderbrekingen van de correspondentie, ondanks alle obstakels die het leven verder op hun weg strooit. In hun brieven vinden de twee elkaar en zichzelf en vinden ze het gehoor en de vriend waar ze altijd zo naar verlangden.
De klei-animatie van de film is gemaakt met een uitzonderlijk oog voor detail. De winkels waar Mary en haar moeder boodschappen doen (en haar moeder altijd spullen ‘leent’) staat vol met fantastisch vormgegeven blikjes, pakken, flesjes en potjes – elk duidelijk met zorg en liefde gemaakt. De hele film is in wit en bruinzwarte tinten gekleurd, met veelzeggende kleuraccenten, als het haarspeldje van Mary en haar stemmingsring, die vaak grijszwart, maar soms ook helderrood is. Want ondanks de ladingen subtiele en soms venijnige humor waarmee Mary en Max doordrenkt is, is de ondertoon donker en zelfs somber. De wereld is een wrede plek, waar gevoelige zielen geen plaats hebben. Waar, steeds als je denkt dat je iets voor elkaar hebt, het leven je om de oren slaat met verlies en verdriet.
Nicole Santé
