Screenings
- Stenen Hoofd – Amsterdam
- Het Nutshuis - Den Haag
Love Steaks
- long
- 89'
- English subtitles
Liefde is een botsing van chaos en regels. Daar gaat Love Steaks over. En met die liefde is Love Steaks ook gemaakt.
Eerst wordt de één geïntroduceerd. Een schuchtere jongen, hij slist een beetje, onhandig, arriveert bij het luxehotel als masseur.
Dan de ander. Vlotgebekte jonge vrouw, keukenstagiaire, houdt zich moeiteloos staande tussen de botte opmerkingen die daar heen en weer vliegen.
Hij is de regels. Zij de chaos. Het moet wel raar lopen willen die twee elkaar niet ontmoeten.
Het gebeurt in de lift. Zij is de eerste die wat zegt, glimlachend: ‘Je zweet. Het stinkt een beetje.’ En dan stapt ze uit. Hij blijft een tikje verbouwereerd achter. Niet zo vreemd: hij is altijd een tikje verbouwereerd.
Ik wil maar zeggen: de set-up van Love Steaks is simpel. Je zou zeggen: voorspelbaar. Maar vanaf die ontmoeting verandert dat. Vanaf daar gloeit de film met de spontaniteit en energie van echte levens. Hun liefde, zijn verlegenheid, haar dronkenschap: het voelt echt.
En als ze botsen, botsen ze meestal niet naar buiten, zoals we in films verwachten – met grote gebaren en verwijten en verwijdering – maar naar binnen: met verwondering, intimiteit en toenadering. De botsing brengt hen dichterbij.
Met zo’n liefde, die botsing van chaos en regels, is Love Steaks ook gemaakt. Het is een studentenfilm, zonder subsidie gemaakt op de Hochschule für Film und Fernsehen ‘Konrad Wolf’ te Potsdam-Babelsberg. Regisseur Jakob Lass (1981) maakte daar al eerder een speelfilm. Hij kreeg toen 500 euro voor een film van 30 minuten. Die opdracht beviel hem niet en het werden er, tegen de regels, 78.
Die film, Frontalwatte, werd op allerlei internationale filmfestivals vertoond en daarom mochten Lass en zijn kleine team, nou goed dan, Love Steaks maken. Toch konden meerdere docenten, zegt Lass, het niet laten om te zeggen dat zijn plan, het combineren van ‘de verhalende kracht van een scenario, de frisheid en spelvreugde van improvisatie en de authentieke absurditeit van een documentaire’, onmogelijk was.
Want ja, de studenten hadden Een Plan. Ze noemden het FOGMA, geïnspireerd door het Deense Dogme 95 van Lars von Trier en consorten, maar dan met de volgende medeklinker in het alfabet. Zodat het een beetje, bedoeld of onbedoeld, klinkt als een uitdagend ‘fok me!’, fuck me!
Het manifest is breed en weinig specifiek. De hoofdlijnen (te vinden op de site van Love Steaks) zijn samen te vatten als: ‘Durf, als groep, te leven en werken in het moment.’ Regels heb je nodig, maar je bepaalt ze zelf. De groep filmmakers vindt de Duitse cinema te braaf, te volgzaam, te traditioneel. Niet dat al het oude verkeerd is: ‘Wij laven ons aan conventies, maar alleen wanneer ze ons smaken.’
Voor FOGMA#1 behelsden de regels onder meer een verstandig opnameschema van maximaal acht uur per dag, een anti-hiërarchische crew en een minimale cast: behalve de twee uitstekende hoofdrolspelers spelen alle medewerkers van het luxehotel zichzelf – terwijl het hotel gewoon open bleef. Lass en zijn crew wisten de door docenten verwachte chaos te beheersen. Door liefde met liefde te filmen.
KEES Driessen
Gerelateerde Daily Pluk artikelen
