Screenings
- Stenen Hoofd - Amsterdam
La pivellina
- long
- 100'
- English subtitles
In Nederland hadden we Calimucho: een ijzersterke film over een stel in een klein circus dat met een kind zit opgescheept dat niet van hen is. Fictie, maar het zag eruit als een documentaire. In Italië maakten ze La pivellina, waarvan je hetzelfde kunt zeggen. Alleen heeft La pivellina minder ruzies dan Calimucho (die erg goede ruzies had).
Het is in La pivellina allemaal wat liever en hartverwarmender. Het kind is ook jonger en dus nog schattiger. Twee jaar oud en achtergelaten op een schommel op een plein. Een vrouw die haar hond zoekt, vindt het meisje (als het hondje later alsnog opduikt, wordt het overigens verrot gescholden – dus niet dat er geen onvertogen woord valt in deze film). Op het meisje zit een briefje. Op het briefje staat: bel ajb niet de politie, ik kom haar weer ophalen.
De meeste Pluk-bezoekers zouden dan meteen de politie bellen. Een vrouw die haar kind achterlaat, dat spoort niet. Daar ga je dat kind niet zomaar weer aan teruggeven. Als ze al weer opduikt.
Maar toch is het niet zo vreemd dat het circusechtpaar dat niet doet. Ten eerste is de Italiaanse politie de Nederlandse niet, net als de Italiaanse justitie en, ik vermoed, de Italiaanse kindertehuizen. Met excuses als ik ernaast zit.
Ten tweede hebben deze circusartiesten begrip voor mensen die net als zij aan de rand van de samenleving staan. Want let wel: dit is geen Circus Renz. Dit circus heeft geen tent en twee geiten, die zich niet al te best laten dresseren. Het is kneuterig, onsuccesvol en tegen de klippen op ontroerend. Een trailer park circus. Een bekende die ze opzoeken, leeft in een zelfgebouwd krot bij een brug aan de rivier. Dit zijn mensen die snappen dat je het soms niet meer ziet zitten, dat het tegenzit, dat je een kind tijdelijk moet achterlaten en maar hoopt op het beste.
Gelukkig had de vondelinge het niet veel beter kunnen treffen. De twee al wat oudere circusartiesten, die net als het stel uit Calimucho een houterige messenwerpact oefenen, ontfermen zich in alle ernst over het kindje. Het is dan ook een erg lief kindje – samen met het hondje Hercules garandeert ze een stroom aan schattige momenten.
Kinderen en dieren zijn niet te regisseren, is de algemene filmwijsheid (waarop een oneindige reeks uitzonderingen bestaat). Daarom laten regisseurs Tizza Covi en Rainer Frimmel – wat een naam – hen vooral hun gang gaan. Maar ook de rest van het verhaal benaderen ze met een fel realisme. Ze maakten eerder samen documentaires en zo ziet ook deze speelfilm eruit. Hij gaat dan ook minder om wat er precies gebeurt met het kind of wanneer de moeder weer komt opdagen en meer over wat je ziet van het leven in deze rafelrand van Rome. Een film die te klein bleek voor de Nederlandse bioscopen, maar een groot hart heeft – de perfecte Pluk-film dus.
Kees Driessen
