Screenings
- Stenen Hoofd – Amsterdam
I Used to Be Darker
- long
- 90'
- English spoken
In het dromerige, realistische drama I Used To Be Darker brengt de jonge Ierse Taryn een bezoek aan het gezin van haar tante in Baltimore. Ze is weggelopen van huis, maar haar familieleden blijken allemaal met hun eigen problemen te worstelen.
Wanneer Taryn onverwacht in Baltimore arriveert neemt de man van haar tante haar mee naar een chique restaurant en vertelt haar prompt dat hij van haar tante gaat scheiden – ze is “as we speak” haar spullen aan het inpakken. Hun dochter is voor het eerst thuis sinds ze naar de universiteit is gegaan en vervreemd van haar ouders. Geen wonder; ze liggen flink met elkaar in de clinch en laten geen gelegenheid onbenut om dit te laten blijken. Terwijl haar tante bij haar veel jongere nieuwe vriend is ingetrokken en haar man zijn gitaren stukslaat zijn Taryn en haar nicht op zichzelf aangewezen. Ze proberen het beste van de zomer te maken door feesten te bezoeken en in het zwembad te hangen. Maar ook zij ontkomen niet aan de transitionele fase waarin iedereen in deze film zich bevindt: ze lijken nergens echt te passen en blijven zweven op de voorgrond.
De film werd door regisseur Matthew Porterfield gemaakt met een microbudget. Hij probeerde dialoog zoveel mogelijk te vermijden en de beelden en muziek te laten spreken; dat is goed gelukt. I Used To Be Darker moet het voornamelijk hebben van de dromerige, melancholische feer. De soundtrack, grotendeels gedragen door de tante van Taryn en haar band, past daar uitstekend bij. Taryns tante (en haar man) worden vertolkt door muzikanten Kim Taylor en Ned Oldham, die ook het meeste drama voor hun rekening nemen.
Alle personages in I Used To Be Darker zijn zoekende, proberen zich door hun eigen problemen heen te worstelen en reageren zich bij tijd en wijle op hun familieleden af. De afwachtende fotografie van Jeremy Saulnier, waarbij personages vaak op hun rug gefilmd worden, draagt eraan bij dat je je als kijker deelgenoot voelt van de belevenissen van Taryn en haar familie. Saulniers camerawerk zorgt voor het soort intimiteit waarbij we de personages haast aan kunnen raken, en de film met vlagen bijna op een documentaire lijkt. Veel blijft onuitgesproken, maar dat is niet erg. Dat we de achtergrond van de personages nooit erg goed leren kennen zorgt ervoor dat een ieder zich wel met een van hen zal kunnen identificeren.
Marloes den Hoed
Gerelateerde Daily Pluk artikelen
