Screenings
- Stenen Hoofd - Amsterdam
Hier is Harry Merry
- short
- 41'
- English subtitles
Hier is Harry Merry geeft een insider-blik op een outsider-kunstenaar. Lachen mag – het is een vrolijke documentaire. Maar ondertussen maakt Harry, vind ik, echt goede muziek.
Ik moet eerlijk zijn: ik ben als filmjournalist niet onafhankelijk als ik over Harry Merry schrijf. Dat komt: ooit waren we klasgenoten. Op een categoriaal gymnasium in Rotterdam; het wordt kort aangestipt in de documentaire die Joke Olthaar maakte over Harry Merry en zijn muzikale carrière. We deelden maar enkele klassen en we leerden elkaar niet echt kennen. Ik had mijn eigen kleine groepje en Harry was meer op zichzelf. Harry was, naar de criteria van de doorsnee gymnasiast, een rare.
Ik herinner me vooral één moment op school. Dat was de dag dat Harry door een leraar de toegang werd geweigerd, omdat hij make-up op had. Ik herinner me dat moment zo sterk, omdat ik me nog steeds schaam dat ik er niets van zei. Het dragen van make-up is geen reden om iemand, meisje of jongen, onderwijs te weigeren. Maar ik was verlegen en laf en zei niks.
Ik wil maar zeggen: het vergt moed en doorzettingsvermogen om af te wijken. Die leraar dacht waarschijnlijk dat Harry wilde provoceren. Maar zie Hier is Harry Merry en je ziet dat daar niets van klopt. Harry is gewoon zo. Op z’n Rotterdams: met moeilijk doen heeft het niks te maken.
Wat Joke Olthaar zo mooi laat zien in haar halflange documentaire is wat er, zogezegd, achter de make-up schuilgaat. Harry Merry heeft, zowel in zijn uiterlijk (het matrozenpakje!) als in zijn muziek, een clowneske uitstraling. En dat is prima – er mag gelachen worden. Maar ondertussen is hij een serieuze en oorspronkelijke muzikant. Hij reist de wereld rond, van het ene kleine podium naar het volgende. Hij componeert, hij schrijft teksten en hij laat zich maar zijdelings iets gelegen liggen aan muzikale trends en stromingen.
Harry Merry lijkt in meerdere opzichten op Daniel Johnston. Het zijn beide outsider-muzikanten, die in hun eentje componeren en vaak ook in hun eentje optreden en die in de ogen van sommigen lachwekkend zijn, terwijl ze ook fans hebben – onder wie ik – die genie herkennen in hun werk. En over beide is een sterke documentaire maakt (zie The Devil and Daniel Johnston), die voor nieuw publiek de toegang tot hun muziek vergemakkelijkt.
Het is ontroerend om in Hier is Harry Merry te zien hoe zijn lieve moeder zijn carrière ondersteunt. Als er een Pluk de Moeder-trofee zou bestaan op Pluk, ging die dit jaar naar haar. Maar ik word evengoed ontroerd door de scènes waarin de medewerker van de sociale dienst niet goed weet wat ze met Harry aan moet. Zijn ideeën over zijn werk passen in geen enkele van haar hokjes. Maar in tegenstelling tot die leraar op school stuurt ze hem niet weg. Ze doet haar best. Applaus voor de sociale dienst.
KEES Driessen
Gerelateerde Daily Pluk artikelen
