Happy New Year, Colin Burstead
- long
- 95'
- English spoken
Het leek Colin, de opgeklommen oudste zoon in de volkse Britse familie Burstead, een goed idee om die hele meute in een oud landhuis te verzamelen voor een nieuwjaarsfeest. Helemáál geen goed idee natuurlijk, in deze variant op Festen maar dan met scherpe Britse humor en Brexit-ondertonen.

“Het lijkt fucking Downton Abbey wel!” De familie Burstead zet direct de grofgebekte toon wanneer ze arriveren in het landhuis dat oudste zoon Colin inhuurde voor een nieuwjaarsfeest. Dat regisseur en scenarist Ben Wheatley zich verbaal niet in gaat houden, maakt ook de werktitel van de film al duidelijk. Die was Colin You Anus.
Colin ís ook een enorme anus. Geboren in een lower class gezin, opgeklommen tot upper middle class, en dat zullen ze weten ook. Dat hij een enorm landhuis afhuurt voor een nieuwjaarsfeest met zijn hele familie, is natuurlijk een gul gebaar, maar het wrijft het er ook een beetje in. Zeker bij zijn ouders, die bijna op zwart zaad zitten. Geen wonder dat het uitloopt op gedonder. En misschien is het ook daarom dat zijn zus stiekem ook broer Dave heeft uitgenodigd, met wie de familie al vijf jaar geen contact heeft gehad na een hoog opgelopen ruzie, over geld natuurlijk. In plaats van de onderlinge akkefietjes glad te strijken, zoals Colin had gehoopt, wordt de boel natuurlijk alleen maar verder op de spits gedreven.
Happy New Year, Colin Burstead is op het eerste gezicht een buitenbeentje in het oeuvre van de Britse genre-auteur Ben Wheatley, die bekend staat om zijn uitbundige, soms bijna cartooneske geweld. Er vallen hier wel wat klappen, maar veel bloed vloeit er niet. Toch is de film op en top een Wheatley – in zijn volvette vaart, in zijn sappige dialogen (er lijken constant minstens twee gesprekken tegelijk gevoerd te worden), en in de bijtende satire die nét onder het oppervlak begraven zit.
“A roller coaster ride of fun as an antidote to today’s miserable world”, zo omschreef Wheatley de film zelf op de rode loper van het London Film Festival, waar hij zijn wereldpremière had. Maar die miserie van de moderne wereld is zeker niet afwezig. Want dit is een familiebijeenkomst op een feestdag, en dus wordt er natúúrlijk geruzied over de Brexit. En ergens, al zal Wheatley dat waarschijnlijk nooit hardop zeggen, is dat eindeloze onderlinge gezanik van de familie Burstead, het geruzie en gescheld en geweld, natuurlijk ook één grote Brexit-metafoor.
Joost Broeren-Huitenga