Eagle vs. Shark
- long
- 93'
- English spoken
Hoe droog kan droogkomisch zijn? Als een kurk van gort en dat ie dan een tijdje in de oven heeft gelegen. Het is grappig, maar er valt niet veel te lachen. Het is pijnlijk, maar niet moeilijk om naar te kijken. Het is vertederend, maar het haalt ook het bloed onder je nagels vandaan.
Adelaar versus Haai. Dat klinkt behoorlijk stoer. Adelaar vindt zichzelf dan ook behoorlijk stoer. Haai vindt Adelaar leuk. Adelaar vindt het pakje van Haai best stoer. Maar erg stoer ziet het er niet uit, naast elkaar in een tamelijk lege kamer voor een slecht verlicht verkleedfeestje. Lullig zelfs, pijnlijk – en grappig. Voor de kijker.
Gelukkig wordt er Fightman gespeeld! Fightman is een computergame voor twee personen, die elkaar grondig te lijf gaan. Veel bloed. Adelaar wint altijd de Fightman-wedstrijd op de jaarlijkse dierverkleedpartij die hij organiseert. Haai speelt Fightman voor het eerst en is eigenlijk veel beter. Verliefd kijkend laat ze Adelaar winnen, die niet anders had verwacht, waarna hun voorzichtige, aftastende, nerdy relatie van start kan gaan. Hoewel, ‘nerdy’ is niet helemaal eerlijk. Iedereen in Eagle vs. Shark is een nerd. Dit is nerdworld. Dus Haai en Adelaar misstaan niet.
Haai is in haar dagelijks leven het muurbloempje Lily, zojuist ontslagen bij hamburgerketen Meaty Boy (bedenker van de Crazy Burger: een plak brood tussen twee stukken vlees). Ze is schuchter, iel, lief, onhandig, maar diep van binnen zeker van wat ze wil. Adelaar is Jarrod, een medewerker van een elektronicazaak met een geoefende broedende blik.
Hij is egocentrisch, ernstig overcompenserend voor zijn onzekerheid met zwaarmoedige aanstellerij en geobsedeerd door een jongen die hem op school vroeger altijd in elkaar sloeg. En door zijn overleden broer, in flashbacks gespeeld door regisseur Taika Waititi. Jarrod gaat terug naar zijn ouderlijk dorp, om de bully uit te dagen voor een nieuw gevecht. Lily gaat mee, haar veel te lieve broer Damien rijdt hen erheen in zijn auto. Hij doet slechte imitaties van Schwarzenegger, Lily moet elke keer giechelen.
Het is een Nieuw-Zeelandse film, maar de humor lijkt toch wel een beetje Engels. Droog, gedoseerd, maar vooral vreemd. Zoals de belachelijke oefeningen die Jared doet in voorbereiding op zijn vechtpartij, met een bandana om zijn hoofd. Hij zegt dingen als ‘Verdomme! Ik ben te complex!’ en loopt dan weg als moeizame, interessante, problematische ziel. Hij laat zich de liefde van Lily aanleunen. Hij presenteert haar niet als ‘Dit is mijn vriendin’ maar als ‘Dit is de beste Fightman-speler die ik ken’. Uiteraard met veel pijnlijke stiltes en ongemakkelijke blikken.
Dat klinkt als een droogkomische sociale komedie, maar alles is nog net een slag vreemder. Zoals de bioscoop waarvan de ingang de open bek van een Tyrannosaurus Rex is, zodat de bezoekers struikelen over de uitstekende tanden. Of de korte animatie waarin we zien wat er gebeurt met een weggegooide appel. Of de manier waarop hij zichzelf een stoere houding probeert te geven door met een tennisbal op tafel te stuiteren. Of, of, of. Maar dat moet je maar zelf maar komen kijken.
Kees Driessen
De vertoning van deze film werd mede mogelijk gemaakt door: