Donald Cried
- long
- 85'
- English spoken
Peter keert een dagje terug naar de oude geboorteplaats die hij twintig jaar geleden verliet, en stuit daar op zijn jeugdvriend Donald, voor wie de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Kris Avedisian schetst in zijn speelfilmdebuut een authentiek portret van twee mannen die elk op hun eigen manier niet thuis meer zijn in hun geboorteplaats.
In de Amerikaanse indie Donald Cried, een uitgebreide versie van Kris Avedisians gelijknamige short uit 2012, keert Peter Latang (Jesse Wakeman) voor één dag terug naar zijn geboorteplaatsje Warwick, Rhode Island. Hij verliet het ingeslapen plaatsje twintig jaar geleden, direct na de middelbare school. Nu is hij terug voor de begrafenis van zijn oma.
Slechts een zeldzame flits kleur doet vermoeden dat in dit slaperige plaatsje ooit wilde tienergevoelens rondwaarden. In het met sneeuw bedekte Warwick waar Peter nu terugkeert lijkt alles te zijn bevroren onder een laag blauw ijs. Net als iedereen die hij tegenkomt, kleedt Peter zich in bedekte kleuren die de saaie omgeving weerspiegelen.
De enige die iets van de vitaliteit van hun tienerjaren lijkt te hebben bewaard, is Peters oude vriend Donald, gespeeld door coscenarist en regisseur Avedisian zelf. In hun schooltijd waren de twee beste vrienden, en Donald lijkt die dagen nog lang niet achter zich te hebben gelaten. Hij hangt nog steeds de hele dag blowend rond op zijn kamer op de zolder van zijn ouderlijk huis, die is behangen met plaatjes van pornosterren. En hij draagt nog steeds het liefst zijn felgekleurde ruitjesjas. Toch lijkt de permanente grijns op zijn gezicht een innerlijke strijd te verhullen – een strijd die Donald met elke verkeerde stap zou kunnen verliezen. Waar Donald zich wanhopig vasthoudt aan het verleden, wil Peter daar juist zo ver mogelijk vandaan komen.
Met deze uit de hand geschoten en ogenschijnlijk grotendeels geïmproviseerde film hebben Avedisian en zijn medeschrijvers – zijn filmschoolvrienden Wakeman en Kyle Espeleta – een subtiel komische drama neergezet. Er zit een grote authenticiteit en oprechtheid in het portret van twee mensen die elk op hun eigen manier vreemden zijn geworden in hun geboorteplaats. Ongetwijfeld heeft dat er mee te maken dat Avedisian zelf ook uit Rhode Island komt.
Artur Vardikyan