Die Tomorrow

Nee, het klinkt niet als een dijenkletser, deze verzameling korte impressies (zowel in fictie als docu) over de laatste dagen in enkele mensenlevens. Regisseur Nawapol Thamrongrattanarit noemde het productiemaatschappijtje dat hij voor de film oprichtte nota bene Very Sad Pictures. Maar het eindresultaat is juist uiterst lichtvoetig, en springt als een Instagram-tijdlijn van hilarische naar zware naar aandoenlijke momenten.

“Gebaseerd op een persoonlijk dagboek, 2012-2016”, meldt een openingstiteltje. In die vijf jaar verzamelde Thamrongrattanarit krantenartikelen over sterfgevallen, waarop hij voortborduurde voor de korte fictie-vignetten in dit filmmozaïek. Die fictiescènes worden afgewisseld met korte gesprekjes met gewone mensen over wat de dood voor hen betekent. “Toen ik er voor het eerst over hoorde ben ik het meteen gaan googlen”, zegt een jongetje van tien. Iemand die wacht op een harttransplantatie, haalt hoop uit het feit dat er iedere dag vele mensen sterven. En een man van 102 kan niet wachten tot het zover is.

De in 1984 geboren Thamrongrattanarit is als filmmaker autodidact en al sinds zijn debuut 36 uit 2012 is de invloed van online cultuur en internetkunst duidelijk zichtbaar in zijn werk. Het geldt ook voor Die Tomorrow. De vierkante kaders die hij voor veel scènes gebruikt, lijken een directe verwijzing naar Instagram, en de enerverende afwisseling in de film – van docu en fictie, emotie en hilariteit, lichtheid en zwaarte – heeft ook wel iets van hoe je door een tijdlijn op een van je socials scrolt. Ondertussen wordt de film bij elkaar gehouden door de wrange realiteit: iedere second sterven er wereldwijd ongeveer twee mensen, en in de hoek van het scherm loopt een tellertje mee.

Joost Broeren-Huitenga

Trailer