Diamantino

“Elke gelijkenis met echte personen, gebeurtenissen, genetische procedures en gigantische puppies berust geheel op toeval”, stelt een disclaimer aan het begin van Diamantino. Daarmee drijven de filmmakers die standaard juridische tekst direct lekker op de spits. Want natúúrlijk zoekt Diamantino wel degelijk doelbewust naar een gelijkenis met de realiteit.

De kinderlijk naïeve topvoetballer die centraal staat heeft niet voor niets flink wat weg van megaster Cristiano Ronaldo. Maar dan misschien nog net wat arroganter. Zijn vader drukte de Portugese sterspeler Diamantino ooit op het hart: “Voetbal is hedendaagse kunst, het stadion is de nieuwe kathedraal, en jij bent de nieuwe Michelangelo.” Daar heeft Diamantino altijd bij geleefd, maar na een gemiste penalty in de WK-finale en de dood van zijn vader geeft hij er aan het begin van de film de brui aan. Maar ledigheid is des duivels oorkussen, blijkt al snel in dit knotsgekke, sprankelende speelfilmdebuut.

Na los van elkaar al enkele gevierde shorts te hebben afgeleverd maken Gabriel Abrantes en Daniel Schmidt met het gezamenlijk gemaakte Diamantino beiden hun speelfilmdebuut. Hoewel hun namen misschien anders doen vermoeden, werden beide regisseurs geboren in Amerika. Dat kleurt Diamantino: ze kijken met de ogen van buitenstaanders naar Europa, en kunnen daardoor de absurditeiten die wij normaal vinden heerlijk uitvergroten. Met grenzeloze ambitie nemen Abrantes en Schmidt zo ongeveer alles op de hak: van de voetbalwereld tot het Front National, van de immigratiecrisis tot genetische manipulatie. En dan zijn er natuurlijk nog die gigantische, pluizige puppies.

Joost Broeren-Huitenga

Trailer