Der Architekt

Georg is een succesvolle maar tamelijk onsympathieke architect, wiens leven op een dag wordt verstoord door de mededeling dat zijn moeder is overleden. Hij is eigenlijk niet van plan naar de begrafenis van zijn moeder te gaan, die haar leven heeft gesleten in een klein dorpje in Tirol, waar ze werd verzorgd door de alleenstaande moeder Hannah. Maar Eva, Georgs vrouw, dwingt hem met het hele gezin af te reizen naar het besneeuwde plaatsje.

Al tijdens de autorit blijkt dat de verhoudingen in de familie flink verstoord zijn en gedurende het verblijf met elkaar in het oude huis van de moeder, krijgen de onderdrukte frustraties en emoties alle kans aan de oppervlakte te komen. De halfslachtige ambities van zoon Jan om in zijn vaders voetsporen te treden, zijn gestrand in het café.

Dochter Reh, wier relatie met haar vader bedenkelijk intiem is, probeert – met averechtse gevolgen gepusht door moeder Eva – een carrière te starten in de muziek. Eva, vroeger mooi, nu verbitterd, jaagt wanhopig naar de liefde en aandacht van haar nurkse, ongeïnteresseerde man, die zijn carrière tot zijn ergernis grotendeels heeft te danken aan de familie van zijn vrouw.

De emoties en een langbewaard geheim komen beetje bij beetje aan de oppervlakte, in onhandige dialogen en ongemakkelijke ontmoetingen, waarvan de spanning nog wordt verhoogd door de achtergrond van het vijandige, in een dik pak sneeuw en stilzwijgen gehulde dorp in de onbarmhartige bergen.

In de film wordt vaardig geacteerd op de dunne grens tussen liefde en haat, tussen onvermogen en ambitie en tussen verlangen en trots. Sandra Hüller (dochter Reh) liet eerder in het verpletterende Requiem zien hoe ze wanhoop en waanzin kan verbergen achter een kwetsbaar laagje beschaving. Hilde van Mieghem (Eva) overtuigt als de onbegrepen, afgedankte echtgenote, mooi in haar wrede wanhoop en Joseph Bierblicher is haar nurkse, emotieloze man, die alleen bij de ander zichzelf kan zijn.

De gestaag doorvallende sneeuw speelt ook een belangrijke rol, als estethisch decor (mooie quasigelukkige scène met het blote gezin huppelend door het koude wit), als metafoor (bedekker van onregelmatigheden) en als katalysator van de ontwikkelingen (door de zware sneeuwval kan het gezin niet volgens plan snel vertrekken).

Trailer