Sophiiiie!
- long
- 107'
- English subtitles
‘Mijn naam is Sophie’, zegt Sophie. ‘Dat is kort voor: Sophiiiie!’ Het is een leuke grap, maar wel een van de weinige die ze maakt. Sophie – mooie, jonge, slimme Sophie – is vooral provocerend. Een nacht lang stort ze zich met doodsverachting in de duisternis van Hamburg, waar ze, zoals ze zegt, alleen ‘klootzakken en aardige sukkels’ tegenkomt.
Aan het begin van Sophiiiie! zoekt Sophie in een smerige kroeg, met een zak van een barman, vieze koffie en een kapotte sigarettenautomaat, ruzie met een van de dronken stamgasten. Ze is voor niets of niemand bang, terwijl ze dat wel zou moeten zijn. Hoe rap ze ook van de tongriem is gesneden, het is geen slim plan om een agressieve dronken klootzak onophoudelijk af te zeiken waar al zijn dronken kroeggenoten bij staan. De scène is vooral zo ongemakkelijk, omdat Sophie niet alleen het slachtoffer is van deze groep dronken eikels, maar zich er zo nadrukkelijk, met open ogen, in stort. Deze mooie twintiger zoekt ruzie in een kroeg vol lelijke, grote, sterke, dronken mannen.
Een nacht lang vliegt Sophie zo door de stad, duidelijk op de vlucht voor een probleem. Soms komt ze aardige mensen tegen, zoals de Palestijnse taxichauffeur Aziz. Als hij vraagt wat haar baan is, zegt ze ‘professionele stedeling’. Wat dat is, wil hij weten? Vrij associërend schetst ze, met opgewekte toon, haar sombere beeld van de Großstadt. ‘Niet spelen op het gras, hondenpoep, radarcontrole, dikke huismeester, toupet, woonerf, stinkende auto’s, voetschimmel, hangsnorren, kraaienpootjes, spermavlekken, puistjes op je kont, vaginapillen…’ Ze stopt alleen maar, omdat Aziz ongemakkelijk wordt van zo veel expliciete woorden.
Vaker komt ze klootzakken tegen. Mannen die maar één ding willen en daar wel of niet omheen draaien. Maar nooit verliest ze haar grote bek. Ook niet als ze bang is, ook niet als ze huilt. Als een beer van een vent haar dreigt tegen haar wil te misbruiken, antwoordt ze, terwijl hij haar vastgeklemd houdt: ‘Ja, anders zou het geen verkrachting zijn, hè?’ Met een andere onbekende man meegaan naar een nachtclub lijkt haar ook een goed idee. Ze drinkt steeds meer, in de loop van de avond, belandt van het ene probleem in het andere en als alles even kalmeert, als ze ergens is met iemand die niet meteen agressief of opdringerig wordt, is ze zo weer vertrokken.
De reden van haar destructieve vluchtgedrag wordt gaandeweg duidelijk, maar dat verklaart nog lang niet alles. Diezelfde reden – die ik hier niet ga verklappen – zou bij een ander persoon tot heel ander gedrag leiden. Bij Sophie resulteert het in misplaatste bravoure en ogenschijnlijke levenslust, waardoorheen al snel een manipulatieve en destructieve persoonlijkheid zichtbaar wordt. Maar daaronder schuilt nog iemand anders, iemand van wie in de loop van de avond af en toe een stukje te zien is, als er barsten komen in Sophie’s façade. Iemand die misschien nog te redden is. Het is een geweldige, heftige rol van actrice Katharina Schüttler.
Kees Driessen