Grass

Waarom heeft het in godsnaam tot 2018 geduurd voordat er eindelijk een film van Hong Sang-soo in de Nederlandse bioscopen verscheen? Ik bedoel, ik snap het wel hoor. Een maker die minstens één en soms twee of zelfs drie films per jaar maakt, al ruim twintig jaar achter elkaar, dat kan geen distributeur bijhouden. Maar toch: de krenten uit de pap, die hadden toch op zijn minst wel ergens vertoond mogen worden?

Hong dook wel her en der op festivals op (Pluk vertoonde in 2012 al zijn The Day He Arrives), maar een reguliere Nederlandse bioscooprelease kreeg hij pas in december 2018 met On the Beach at Night Alone. Deze zomer volgen Claire’s Camera en The Day After, zijn 20e en 21e film, die beide in 2017 op het filmfestival van Cannes in première gingen. Pluk voegt daar nummer 22 aan toe, waarin Hong explicieter dan ooit tevoren zijn eigen creatieve proces onderzoekt. In Grass zit een scenariste (gespeeld door Hongs muze Kim Min-hee) in een café en observeert ze de gesprekken aan de tafeltjes om haar heen als voer voor haar script. Zoals Hong zelf ook steeds weer fictie verbouwt uit de zaadjes van zijn echte leven.

“Het enige wat je kan voorbereiden op deze uiterst vreemde en (vind ik) erg grappige en prettig wegkijkende film zijn andere films van Hong Sang-soo”, schreef collega Kees Driessen in 2012 al in zijn tekst over The Day He Arrives. Dat is in de tussenliggende jaren alleen maar meer waar geworden. Net zoals de filmische elementen waar Driessen toen al zo voor viel, in Grass zonder uitzondering weer terugkeren: het hypnotiserende sfeertje; de vreemde herhalingen; de onverwachte zooms; de zwart-witte eenvoud; de humor en de lulligheid.

Hoewel Hong zich verre van de autobiografie houdt, beginnen Hongs films altijd vanuit zijn eigen leven, en daarmee gaan ze ook steeds een beetje over zijn eerdere films. De drie eerder genoemde recente films nemen alle drie een ander aspect onder de loep van zijn affaire met hoofdrolspeelster Kim Min-hee, die het einde van zijn huwelijk betekende en breed werd uitgemeten in de Koreaanse roddelpers. Met Grass laat Hong die thematische lijn los, en lijkt hij vooral gefascineerd te zijn door hoe hij nu eigenlijk precies steeds weer fictie maakt van wat hij in het echt om zich heen ziet.

En heb je nog nooit iets van Hong gezien? Maakt niks uit, want omdat elke film van Hong op alle andere films van Hong lijkt, is elke film van Hong ook de perfecte introductie op zijn speelse oeuvre.

Joost Broeren-Huitenga