Du soleil en hiver

Er schijnt een warm zonnetje op het besneeuwde platteland van Frankrijk. Een metaforisch zonnetje, welteverstaan! Een boer en zijn leerling kunnen het prima vinden tussen de koeien en de paarden.

Het leven lijkt idyllisch, hier. Leven als een boer in Frankrijk. Drie generaties op dezelfde boerderij. Of ze familie zijn, horen we niet, want de filmmakers houden zich stil. Geen commentaar, voice-over, interviews of zelfs maar muziek. De oudste generatie zit aan tafel en praat wat mompelend. De middelste generatie is een man alleen, een grote, sterke vent met een tamelijke bochel en een zware, gedempte stem. De jongste generatie is een enthousiaste jongen. We zien hem in de klas zitten, waar hij een vraag krijgt over het melken van koeien. Een leerlingboer. Op de boerderij praten hij en de gebochelde boer lachend, pestend, plagerig.

Ze hebben het goed samen. Waarschijnlijk is hij in de leer en niet de zoon. Toch gedraagt de boer zich vaderlijk. Hij laat hem oefenen met autorijden in het veld. Gierend rondjes draaien in de sneeuw. Want het is winter, wit, het vriest. Maar daarover geen onvertogen woord.

In zijn warme blik op het traditionele plattelandsleven past Du soleil en hiver in de traditie van Être et avoir (Nicolas Philibert, 2002), een documentaire over een strenge meester van een klein dorpsschooltje die in Frankrijk ongekend succesvol was. Ook in Frankrijk verlangen sommige mensen terug naar een geïdealiseerd beeld van de jaren vijftig. De jonge leerlingboer heeft geen boodschap aan die politieke overwegingen. Die gaat liever sneeuwballen gooien met de boer.

Kees Driessen