Na elk drie films te hebben gemaakt en zich daarmee te hebben opgewerkt tot de top van de groeiende Chileense filmindustrie, werkten oude vrienden Alicia Scherson and Christián Jiménez voor Family Life voor het eerste samen als regisseurs. De film is voor beiden zeer persoonlijk.

Related movies

De vrijgezelle begin-veertiger Martín krijgt de kans om op het huis van zijn neef Bruno en diens vrouw Consuelo te passen, wanneer zij met hun dochter een tijd naar Europa vertrekken voor werk. Binnen no time is Martín de kat van het gezin kwijt, en heeft hij de jonge alleenstaande moeder Paz aan de haak geslagen door te vertellen dat hij een gescheiden vader is – de familiekiekjes in “zijn” huis zijn het bewijs. Dat huis, de belangrijkste locatie van de film, is de woning van Scherson zelf.

Alicia Scherson: “Het huis was min of meer het startpunt van de film. Het is een oud huis, dat we zelf hebben verbouwd. Ik kreeg er mijn eerste kind, en was daardoor een tijdje weg uit het filmmaken. Op een gegeven moment zat ik met Christián op de patio, waar ze in de film whiskey gaan drinken, en we hadden het over het huis. We zagen dat het, hoewel het klein is, heel veel interessante camerastandpunten en ruimtes heeft. Daardoor begonnen we te denken over een simpele film die we er zouden kunnen maken.”

Christián Jiménez: “Volgens mij was het de eerste keer dat ik er op bezoek was, dus met Alicia ontdekte ik het huis. Het is superfotogeninek en superinteressant. We kwamen allebei net van een grote film af, internationale coproducties waar je heel veel zit te wachten voor je iets kunt doen. Dus we zeiden: laten we iets collectiefs maken, samen regisseren en het maken met onze vrienden, laten we het simpel houden. We noemden het productiebedrijfje dat we voor de film oprichtten zelfs ‘Featherlight’. En toen gingen we zoeken naar een verhaal.”

AS: “Zo kwamen we bij Alejandro [Zambra]. Christián had al eens een van zijn boeken verfilmd, Bonsaí, en zijn nieuwe collectie korte verhalen Mijn documenten was destijds net verschenen. Het grote toeval was dat toen we hem belden over dit idee, hij onmiddelijk zei dat hij al speelde met de gedachte om dit verhaal tot filmscenario te bewerken. Als filmmaker wordt je vanzelf een beetje bijgelovig, denk ik; dit soort toevalligheden geven een project energie zodat je eraan blijft werken, terwijl andere dingen vervliegen.”

CJ: “Het verhaal paste precies bij het huis. En ook het verhaal van deze generatie raakte ons. Het is een verhaal over veertig worden en twijfelen aan de plek die je voor jezelf hebt gecreëerd in de wereld, een punt waar wij zelf ook waren in onze levens, onderwerpen waar wij en onze vrienden het aan de eettafel veel over hadden. Alicia was net moeder geworden; andere vrienden wilden juist absoluut geen kinderen. Als filmmakers hebben wij een behoorlijk chaotische leven zonder routine, terwijl andere uist hadden gekozen voor het negen-tot-vijf leven. Al die ideeën zaten al in ons hoofd, net als bij Alejandro.”

AS: “De plot is exact hetzelfde als in Alejandro’s verhaal, en veel scènes komen ook direct uit het boek. Maar het eerste en laatste deel van de film hebben we uitgebreid. Daarin focussen we meer op de familie die in het huis woont, voordat het verhaal van Martín het in de kern van de film overneemt. In het korte verhaal zijn dat korte boekeindes, hooguit een pagina, maar in de film staan ze meer op zichzelf. Zo konden we spelen met het filmische idee van point of view. In het eerste deel van de film denk je dat het perspectief bij het gezin ligt; dan vertrekken ze en verschuift het naar Martín; en dan komen ze weer terug. In zekere zin komt het point of view zo bij het huis zelf te liggen.”

CJ: “Het is nogal ongebruikelijk om samen te regisseren terwijl je ieder al drie films in je eentje hebt gemaakt. Alicia en ik zijn al sinds onze studietijd goed bevriend, maar toch maakten we ons daar nog een beetje zorgen over. We hadden zelfs een heel protocol opgesteld, met regels over wie er wanneer de leiding had en hoe we ons op de set zouden gedragen. Maar dat vervloog al snel; als ik ziek was of Alicia borstvoeding moest geven, nam de ander het als vanzelfsprekend over. Na de eerste week regisseerden we in stereo.”

AS: “Fictie en realiteit vermengden zich de hele tijd. Omdat het mijn eigen huis was, maar ook omdat ik net zelf een gezin was begonnen; mijn dochter was pas negen maanden oud toen we draaiden. Doordat we dit verhaal gingen vertellen, ging ik zelf ook weer nadenken over de keuzes die ik had gemaakt. Het verhaal neemt zowel single zijn als het huwelijk op de hak – het huwelijk in het verhaal is saai, en we tonen ook de duistere kanten van het gezinsleven. Dus ik zei constant: nee, zo zijn wij niet. Maar dan lagen we vervolgens wel in dezelfde slaapkamer!”

CJ: “Alicia zegt soms dat ik op Martín lijk, maar ik hoop dat ik iets meer verantwoordelijkheid neem in mijn leven! Het verhaal van de film is uiteindelijk echt het resultaat van een dialoog. Op een gegeven moment hadden we het over het idee van fantasieën, en dat is denk ik de kern van de film. Alle personages handelen zoals ze doen vanwege een fantasie die ze hebben. Martín fantaseert over vader zijn. Consuelo wil meer vrijheid en fantaseert over een leven zonder verantwoordelijkheden. Bruno fantaseert over seks met de aantrekkelijke buurvrouw. Paz fantaseert over een stabiel leven, een huis. En zelfs de kat heeft de fantasie om een poosje wat onafhankelijker te zijn, en doet er een gooi naar.”