“Soms is een tekening zelfs voor mijzelf een verrassing”

Wat was de inspiratie voor Lucky? Zijn jullie enorme paardenliefhebbers?
Ines Christine: “Niet echt, al heb ik ook niets tegen ze. Er is gewoon geen klik. Dat geldt voor dieren in het algemeen bij mij; er is gewoon geen goeie basis voor communicatie.”
Kirsten Carina: “Ik was als tiener wel echt een paardenmeisje. Het meisje in de film is een beetje gebaseerd op mij. We konden zelfs teruggrijpen op de paardenmagazines die ik uit die tijd had bewaard. En ik ben behoorlijk geoefend in het tekenen van paarden met een hoop hartjes eromheen! Maar eigenlijk houdt ik niet meer van paarden, ik vind ze een beetje eng.”
Ines Christine: “Ze is ooit gebeten door een paard dat Lucky heette, waar ze een litteken aan over heeft gehouden waar ze als oudere tiener heel onzeker over was. Maar de film put uit veel meer inspiratiebronnen: films en series die we als kind hebben gekeken, en recentere reizen naar IJsland en Las Vegas. Lucky is op zoek naar geluk, en paarden zijn vaak een symbool voor geluk, fortuin, plezier – neem het klassieke hoefijzer. We spelen met die overbekende beelden, maar uiteindelijk gaat Lucky misschien wel helemaal niet over paarden.”

Waar komt de prachtige, ongebruikelijke animatiestijl vandaan?
Kirsten Carina: “Aangezien ik het meeste tekenwerk deed, was et voor mij heel belangrijk om al bij het tekenen de emoties te voelen die we in de film tot uiting wilden brengen. Daarom doen we ook zelden iets opnieuw: we willen de ongefilterde emoties op het scherm.”
Ines Christine: “De film is opgebouwd uit sequenties die aan elkaar verbonden zijn en op elkaar bouwen. Elk deel is getekend met een ander materiaal (potlood, krijt, viltstift, inkt) waarmee we die verhaallijn ondersteunen.”
Kirsten Carina: “De meeste keuzes maakten we behoorlijk intuïtief. Dat houdt het spannend; soms is een tekening zelfs voor mijzelf een verrassing. Zeker wanneer ze vervolgens in beweging komen.”

Willen jullie met de film ook commentaar leveren op hoe we met dieren omgaan?
Ines Christine: “Zo kan je het zien, maar dat is niet precies onze bedoeling. Het begon met het verhaal van een meisje dat wordt gebeten door een paard, als een onderzoek naar hoe dat paard überhaupt zo gemeen is geworden. We hebben al heel veel verschillende interpretaties gehoord, en dat is precies waar we op hoopten, aangezien we er geen klassiek verhaal van hebben gemaakt en juist hopen dat mensen er hun eigen ideeën en reflecties in kunnen leggen.”