Niet alle kunstenaars wiens werk op Pluk de Nacht te zien is, zijn zelf ook op het terrein – die afwezigheid staat soms juist centraal. Maar de jonge Groningse kunstenaar Allard Medema, alumnus van de kunstacademie Minerva, is elke dag aanwezig voor zijn Afstandsknuffel. Met een lach in zijn ogen neemt hij me mee in zijn wereld.
Door een overspoeling aan prikkels, dwalende gedachtes en filosofische vraagstukken is Allard van grafisch vormgeven overgestapt naar het maken van ‘audiobelevingen’. Die overstap heeft hem geholpen om zijn publiek echt te kunnen aangrijpen met zijn kunst, vertelt hij.
Na zelf te hebben deelgenomen aan zijn audiobeleving Afstandsknuffel begrijp ik des te beter waarom men in de rij staat voor deze ervaring. Met zijn kalme maar enthousiaste stem begeleidt Allard de mensen terug naar zichzelf. Terug naar de kern van de mens die snakt naar affectie en warmte. Met een koptelefoon op mijn hoofd en Allards stem in mijn oren begin ik het te begrijpen. Het lijkt op het concept van ‘free hugs’: door de verspreiding van liefde maak je het gelukshormoon oxytocine aan, waardoor je je fysiek en mentaal gelukkig voelt. Allard demonstreert in de afstandsknuffelcontainer hoe je dat gelukshormoon aanmaakt, zonder mij aan te raken. Het lukt, en hoe! De warmte stroomt de container in en ik denk aan liefde. Die warme stroom wordt onderbroken door het besef van verbeeldingsvermogen.
Allard lacht als ik aangedaan de container uit kom. “Eén van de leukste reacties die ik heb gehad, is dat iemand zei: Het was alsof ik in jouw kunstwerk op bezoek bij mezelf was”, vertelt Allard. Met de afstandsknuffel hoopt hij mensen te laten aarden. Om ze een aandachtig en liefdevol gevoel te geven. Ja, ook platonisch. De kunstenaar zelf beoefent deze (bijna) actieve meditatie vorm ook. Hij raadt het iedereen aan. En ik ook.
Tekst en foto: Senna Leezenberg
