In de korte documentaire Earthly Possessions filmt Sander van der Eijk wat er met mensen gebeurt als er een berg grofvuil op straat staat. Rotzooi blijkt een onweerstaanbare aantrekkingskracht te hebben. Hebben onze bezoekers wel eens iets meegenomen van het grofvuil en een nieuw leven gegeven?
Anke: “Ja! Ik heb wel eens vier of vijf dozen met LP’s bij de vuilnisbak gevonden, met allemaal van die ‘alle 13 goed’-edities ertussen, verschrikkelijk. In ons studentenhuis hebben we die hoezen tegen de muren geplakt. Het jammere was dat we er tot diep in de nacht mee bezig zijn geweest – het was erg gezellig – maar dat ik ’s ochtends in m’n bed lag en in de gang ‘toef, toef, toef’ hoorde. Ik ging kijken en bijna de helft naar beneden was gekomen. Binnen drie dagen hingen er nog maar drie, dus het is niet gebleven. Maar ik heb het er nog steeds wel eens over met de mensen met wie ik er toen woonde.”
Jiska: “Ik was een jaar of zes en het was de dag na Koninginnedag. Iemand had een teddybeer in een prullenbak gepropt en dat vond ik zó zielig dat ik die teddybeer eruit heb gehaald en mee heb genomen naar huis. Die is er nog steeds.” Enigszins bezorgd vraagt Anke: “Wel gewassen?” Dat dan weer wel.
Ook Sanne en Lars knikken hevig. Sanne: “Van alles! Stoelen, tafels, kastjes, een bankje.” Lars: “Ik heb zelfs een keer binnen een paar weken tijd een Kho Liang Ie bankje van Artifort gevonden en een Gerard van den Berg stoel. Die heb ik voor 450 euro verkocht.” Deze twee weten dus grove winst te maken met het grofvuil.
Louise: “Ik vond een keer een krukje. Staat nu op het balkon. Soms fungeert het als plantenhouder, soms als krukje.” Nog een stapje verder gaat het kunstproject van Pavèl van Houten: de Waardeloze Winkel. Daar zitten taxateurs achter een balie die met een loepje de waardeloze spullen kunnen beoordelen die bezoekers aandragen.
Allard Medema, van de audiobeleving Afstandsknuffel die op het Plukterrein te vinden is, is zelf één van de taxateurs in de winkel. Allard: “het kan een snoeppapiertje zijn, of een radioantenne. Als de oorspronkelijke functie maar verloren is gegaan.” Hoe exclusiever, hoe unieker, hoe beter. Mensen krijgen briefgeld als ze iets inleveren, waarmee ze weer iets nieuws kunnen kopen. Iets nieuws oud dan. De items worden in potjes bewaard of op sokkels gezet. Heel paradoxaal wat daar gebeurt, legt hij uit: “Kinderen lopen alleen te kijken en zoeken naar waardeloze spullen. We zijn zelfs af en toe beroofd, dan werd er geld gestolen. Of dat we lege potjes aantroffen, dat er iets uit was gehaald.” One man’s trash really is another man’s treasure…
