“Ik heb nooit een huisdier vermoord”

Waar kwam het idee voor de film vandaan?
“Ik zag een beeld voor me van een duiker in een vissekom, en begon er over na te denken wat voor soort wezen een menselijke duiker als huisdier zou kunnen hebben. Die situatie gaat natuurlijk iets heel ander betekenen voor de duiker als voor het wezentje dat hem opgesloten houdt. Ik was geïnteresseerd in de vreemde spanning tussen deze twee tegenstrijdige perspectieven. Ik wist bovendien dat ik een kind in de hoofdrol wilde voor mijn afstudeerfilm – iemand die zich voor het eerst dingen realiseert over wat belabngrijk is, zoals vriendschap en verantwoordelijkheid.”

Heb je zelf huisdieren? En hoe ging je als kind met je huisdieren om?
“Ik heb nooit een huisdier vermoord – zo autobiografisch is de film nu ook weer niet! Als jong kind had ik een goudvis, en toen die dood ging was ik dagen overstuur. Nu heb ik een kat, die ik heel goed behandel, volgens mij. Maar ik heb een hoop verhalen gehoord van mensen die de film hebben gezien, verhalen die verontrustend en grappig tegelijk zijn. Het lijkt iets universeels te zijn dat je als kun per ongeluk je huisdier mishandelt. Je bent nog te jong om te begrijpen dat zij ook gevoel hebben.”

Hoe lang duurde de productie van deze handgetekende animatiefilm?
“Het was een lange productie, aangezien twaalf minuten klassieke 2D-animatie een behoorlijk project is voor een studentenfilm. Het Hongaarse filmfonds geeft gelukkig financiële steun aan de afstudeerfilms van het MOME, dus ik kon werken met een echt team. De film werd op de school geproduceerd, en een hoop vrienden hielpen me met de achtergronden, de beeldsamenstelling, de layouts – er werkten meerder animatoren tegelijkertijd. Het was de eerste keer dat ik zo’n groot team moest aansturen, dat was een heel leerzame ervaring.”

De film heeft geen dialogen. Hoe werkte je aan het geluid?
“Dat was heel interessant, ik werkte nauw samen met de geluidsontwerper om de stemmen voor de buitenaardse wezens te maken. De stemacteurs waren koorzangers. Het was ook een uitdaging om de juist muziek en de juiste componist te vinden, maar ik ben heel tevreden met het eindresultaat.”

De film won de prijs voor beste kinderfilm op het prestigieuze festival voor korte films in Oberhausen. Zag je het van het begin af aan als een kinderfilm?
“Het was altijd bedoeld als film die op meerdere nveaus kon werken. Je hebt de emotionele reis van het kind, maar tegelijkertijd is het vanuit het perspectief van de duiker een heel duister verhaal. Toen ik het scenario schreef, was het meer een zwarte komedie, maar dat verschoof toen we het visuele ontwerp deden, en de muziek. Ik denk nog steeds niet dat het een heel vrolijk of makkelijk verhaal is, dus ik ben er blij mee dat het goed lijkt te werken als kinderfilm. Maar voor mij is de kern van het verhaal het ervaren van verlies, het leren van empathie, en het proberen verbindingen te maken met degenen om je heen.”