“Het maken van de film was een soort groepstherapie”

“Ik volgde het Binger schrijverslab in Amsterdam in 2010. Da’s dus alweer even geleden, en de film is sindsdien compleet herschreven. Maar het was een goede ervaring, vooral omdat ik er allerlei andere filmmakers heb ontmoet, met heel verschillende houdingen. Het was een fijne groep, en eigenlijk was dat interessanter dan het lab zelf: we trokken samen op, keken films, discussieerden.

“Het is verschrikkelijk dat het daarna zo lang geduurd heeft om de film echt te maken. In mijn verdediging: ik heb tussendoor wel twee andere films gemaakt! Als ik eraan denk dat het meer dan vijf jaar geduurd heeft, mijn god, dat is deprimerend.

“Tegen de tijd dat ik de laatste hand aan de film legde, had ik het gevoel dat hij niets meer met mij te maken had. Het geeft zo lang geduurd dat ik me op een bepaalde manier niet meer verbonden voel met wat de film zegt. Ik denk er compleet anders over, en alles wat sinds het maken van de film met me is gebeurd staat los van de boodschap. Toen ik de film schreef was ik overmand door liefdesverdriet, en was ik cynisch over de liefde. Nu is het compleet anders: ik ben getrouwd, en zwanger. Mijn perspectief op de liefde is heel erg veranderd.

“Toen ik bij Binger was, dacht ik nog dat het een road movie zou worden, waarin het stel vanuit een paradijselijke situatie terug zou reizen naar de stad. Alles was een metafoor. Dat is compleet veranderd, deels omdat Mexico op het moment gewoon niet veilig is. Ik wilde niet met een hele crew gaan draaien op de snelwegen, daar is te veel geweld. Dus in plaats daarvan sloot ik het stel op één locatie op, aangezien het originele idee was om een soort alternatieve versie van het verhaal van Adam en Eva te maken. Dat gevoel heeft de film nog steeds, dus ik ben blij dat ik de kern heb weten te behouden. Ik ben trouw gebleven aan het eerste idee – al ben ik het nu niet meer eens met dat idee!

“Ook nadat het scenario af was, is de film nog heel erg veranderd, omdat de acteurs en de crew allemaal zo veel hebben ingebracht. Iedereen deelde zijn of haar eigen slechte ervaringen met de liefde, tot aan de kostuumontwerpster aan toe. De draaiperiode was een soort groepstherapie!

“In het scenario ontbrak het mannelijk perspectief. Ik schreef het samen met een andere vrouw, en het was nogal feminien. Daarom werkte ik bewust met een grotendeels mannelijke crew, terwijl in mijn eerdere films veel van de crew vrouwelijk was: om dat vrouwelijke scenario een beetje in balans te brengen. Dus de crew en de hoofdrolspeler brachten dat mannelijke perspectief in, wat de film heeft verrijkt.

“De hoofdrolspeler is geen acteur – hij is muzikant en dichter en zet tatoeages. Hij zei op een gegeven moment: ‘Zij heeft al een affaire gehad, ik wil dat hij ook iemand anders krijgt!’ Of: ‘Volgens mij moet hij nu masturberen.’ Hij voegde dingen toe die ik erg waardeerde. Maar op een gegeven moment, tegen het eind van de opname, werd hij te bemoeierig en wilde hij op de regisseursstoel gaan zitten; toen moest ik hem wat afremmen! De slotscène is heel anders dan hij in het scenario was, wat gewelddadiger, en dat is vooral dankzij hem. Toen we ermee klaar waren, dacht ik: ‘Mijn god, wat hebben we gedaan!?’ Het gaat terug naar de situatie waarmee de film opent, maar is gekleurd door alles wat er vervolgens is gebeurd.

“In zekere zin was de film een soort exorcisme. Ik ben niet de enige voor wie er veel is veranderd: veel mensen in de crew hebben kinderen gekregen of zijn getrouwd in het jaar sinds we de film maakten. Ik weet niet precies wat er gebeurd is, maar het is wel interessant hoe het maken van de film voor veel van ons dingen in een nieuw licht heeft gezet. Bijna magisch.”