“De heftige emoties zijn er wel, maar onderhuids”

In het werk van Hers is de plek waar het verhaal zich afspeelt, vaak het uitgangspunt. Zo ook in This Summer Feeling. “Mijn eerste vier films maakte ik binnen een straal van een paar vierkante kilometer, in de buitenwijk in het zuidoosten van Parijs waar ik opgroeide. Met deze nieuwe film wilde ik ontsnappen aan dat landschap, nieuwe gebieden ontdekken en een gevoel van vreemdheid en desoriëntatie ervaren. Berlijn, Parijs en New York zijn drie steden die me dierbaar zijn, en de film gaf me de gelegenheid om deze plekken opnieuw te onderzoeken. Een beetje alsof ik een bepaalde periode uit mijn leven kon verlengen, zonder hem echt af te sluiten. Ik denk dat we kunst maken om te vechten tegen het verstrijken van de tijd, en de schijn van eeuwigheid te creëren.”

In deze drie metropolen, plus het vakantiedorp Annecy, ontvouwt zich over de loop een aantal jaar het verhaal van twee vroege dertigers in de rouw. De film opent met het plotselinge overlijden van een jonge Française in Berlijn en volgt vervolgens hoe haar vriendje en haar zus dit plotseling ontvallen een plek moeten geven. “De film gaat over een menselijk drama dat we allemaal kennen”, zegt Hers. “Iedereen heeft wel eens geworsteld met het feit dat iets verdwijnt of voorbijgaat– of dat nu wordt veroorzaakt door een sterfgeval, een scheiding of een existentiële crisis. In die zin raakt de film aan iets universeels.”

Voor een film die goeddeels draait om het omgaan met de dood, heeft This Summer Feeling een verrassend lichte toon. “Ik vind het prettig om sombere, melancholische onderwerpen op een zachtmoedige manier te behandelen”, zegt Hers. “Voor mij doet dat niets af aan de heftigheid en ambivalentie van de emoties die daaronder liggen; ze zijn alleen meer onderhuids. Het is belangrijk voor me dat de kijker zich goed voelt bij mijn films, dat ze erdoor omarmd worden, zoals door een melodie die je ontroert.”

Die zachtmoedigheid komt voor een belangrijk deel voort uit Hers’ keuze om de film te draaien op 16mm-film. “Ik houd ervan om zo veel mogelijk natuurlijk licht te gebruiken, en Super 16 geeft me die mogelijkheid. En ik houd van de heel eigen soort korreligheid die Super 16 heeft. Het beeld is minder gedefinieerd, minder glad, minder perfect dan het zou zijn als we een andere drager hadden gekozen. Het voelt alsof er verschillende tijdperken door elkaar lopen, alsof een herinnering via cinema voor eeuwig terug kan worden gebracht in het heden.”

Het lome zomergevoel van de film heeft ook te maken met de losheid van het acteerwerk, met name van hoofdrolspelers Anders Daniel Lie en Judith Chemla. Er werd niet veel geïmproviseerd, vertelt Hers, maar er was wel constant ruimte voor kleine verrassingen. “Het was belangrijk voor me om iedere dag een gevoel van nieuwheid op te roepen. Ik veranderde bijvoorbeeld elke ochtend kleine dingen in de dialogen. Zodat de acteurs ze opnieuw konden ontdekken, met een bepaalde onschuld, maar ook zodat ze alert bleven op wat er in het moment kon ontstaan door wat de sets of een bepaalde lichtinval kon oproepen. In de scènes in Annecy is er een moment waarop het kind van Zoé op het grasveld aan het meer probeert haar moeders schaduw te vangen. Op die dag waren de schaduwen heel sterk en gedefinieerd. Judith had een paar dagen eerder ongeveer hetzelfde meegemaakt met haar eigen kind, en we besloten ter plekke om dat spel in de film te gebruiken.”

Ook een dinerscène vroeg in de film, aansluitend op de begrafenis in Berlijn, is compleet veranderd, vertelt de regisseur. “Die was in het scenario veel benauwender en zwaarder; een uiting van de neerslachtigheid en verslagenheid van zo’n moment. Maar toen we hem gingen draaien, herkende ik me er totaal niet meer in. Toen is het idee van het lachen opgekomen, en vervolgens kreeg de scène als vanzelf een nieuw ritme. De personages proberen elk op hun eigen manier dit moment een plek te geven, wat een mozaïek van emoties oplevert dat veel rijker en verbijsterender is dan wat het scenario kon bieden.”

Ondanks de internationale locaties, hebben de uiteenlopende plekken in de film toch een vergelijkbaar gevoel. “Voor de appartementen komt dat ongetwijfeld door het zomerlicht, waar ze een beetje in verdrinken”, denkt Hers. “En ik film Ik film graag op hoger gelegen plekken, vanwege het uitzicht, de vluchtwegen, en de mogelijkheid om op de ene plek te zijn terwijl je een andere ziet. Wat betreft de buitenlocaties komt het waarschijnlijk omdat ik altijd vergelijkbare dingen film, ongeacht de stad. Ik ben continu op zoek naar hetzelfde soort landschap – het landschap van mijn jeugd, een bosrijke omgeving met ook stedelijke elementen. Dat jaag ik telkens weer na.”