“Het is een documentaire met fictionele personages”

Tijdens een familiediner in Boekarest spuit de temperamentvolle patriarch Victor (Adrian Titieni) de ene na de andere bespiegeling. Zijn vier kinderen luisteren gebiologeerd. De monoloog wordt pas onderbroken wanneer blijkt dat de naam van het gezinshoofd is opgedoken in documenten uit een staatsarchief. In de papieren wordt geïnsinueerd dat Victor gedurende het tijdperk van dictator Ceausescu in de jaren zeventig en tachtig verantwoordelijk was voor het doorgeven van de namen van vrouwen die een abortus wilden laten plegen. Vaderlief doet deze illegitieme daden af als onschuldige handelingen. Zijn kinderen zijn daarentegen ziedend, en vragen zich af of ze überhaupt zelf gewenst waren.

Later volgt een andere opmerkelijke wending wanneer we zien hoe tweeling Romeo (Robi Urs) en Sasha (Alina Grigore) krampachtig toewerken naar een vrijpartij. Sasha wordt uiteindelijk zwanger van haar broer, en heeft in tegenstelling tot de door haar vader verraden vrouwen wel de mogelijkheid tot een abortus. Ze worstelt zichtbaar met dit dilemma.

Waarom spelen vrijwel alle belangrijke scènes zich af aan de keukentafel? Is dat gebruikelijk in Roemenië?
“We hebben hier vooral voor gekozen vanwege een gebrek aan budget. Sowieso zie je het tegenwoordig wel meer: dramafilms die zich afspelen rondom een tafel. Het is een nieuwe vorm van cinema. En dat samenzijn is natuurlijk ook Roemeens. Als ik terugkijk naar avonden met mijn vrienden dan brachten we die vaak door in de keuken. De ruimte die het meest wordt gebruikt voor eten, roken, drinken en vechten.”

Was het gebrek aan budget de reden dat u heeft gekozen voor een combinatie tussen fictie en documentaire?
“Deze stijl is vooral de toevallige uitkomst van een lang proces. Ik wilde dat het script, dat is geschreven door Aline Grigore, op een volstrekt andere manier tot stand kwam. Meer gebaseerd op het echte leven. Gedurende anderhalf jaar gaf ik de cast kleine en grote levensdoelen mee voor hun personages. Toen we eenmaal gingen filmen vormden de acteurs een hechte familie. Gedurende de twaalf draaidagen bleven ze in hun rol. Daardoor werd Illegitimate een documentaire met fictionele personages.”

Hoeveel is er geïmproviseerd?
“Voorafgaand aan de opnames besprak ik met de cameraman de mogelijke camerahoeken. Bij iedereen was ook bekend in welke ruimte we gingen filmen. Verder kreeg de cast volledige vrijheid. Ze mochten zelf bepalen hoe ze zich gingen gedragen. Ik schetste slechts een bepaalde situatie. Op een gegeven moment realiseerde ik me dat de dialoog zo een stuk beter is dan alles wat ik ooit schreef. Dat heeft weinig te maken met traditionele improvisatie, maar meer zoals het dagelijks leven een improvisatie is.”

En hoe zit het met de incest? Is de liefde tussen broer en zus illegitiem? Of de seks?
“Voor mij gaat de film puur om de liefde. Illegitimate is een complex liefdesverhaal over een verboden liefde zoals we die kennen uit Romeo en Julia. Alleen dan over een relatie tussen broer en zus. Het is een interessant en controversieel onderwerp, vooral omdat dit soort incestverhalen vaak over verkrachting en misbruik gaan in een vader-dochter relatie. Ik vraag me ook af of we hier in de toekomst anders mee om zullen gaan. Mede dankzij de modernisering van wetten en de evolutie van onze gevoelens.”

Over moderne wetten gesproken: hoe heeft het Ceausescu-tijdperk en de toenmalige stringente wet tegen abortus deze film beïnvloed?
“Abortus was illegaal tot 1990. Sommige Roemenen die de film zagen zijn net als ik geboren in de jaren zeventig. Ze vragen zich af of ze vanwege deze wet zijn geboren. Ik heb uiteindelijk ook mijn ouders gevraagd of ik een gewenst kind ben. Hoewel dat bij mij het geval bleek, heb ik veel vrienden wiens komst op deze aarde ongewild was. Dat kan traumatisch zijn, vandaar dat er in het openbaar amper over wordt gesproken.”