Toen Kierkegaard zijn illusies was kwijtgeraakt, vond hij het leven maar leeg en betekenisloos. Toch kun je in wat overblijft best voldoening vinden, merkten wij nadat we Sam Klemke’s Time Machine keken en samen de ruimte konden vullen.
“Het zijn wel herkenbare patronen, hè”, verzucht ze, terugkijkend op de zojuist vertoonde overpeinzingen van Sam Klemke, die zichzelf al sinds 1977 in videodagboeken vastlegt. Ze neemt een slok, terwijl we eigenlijk hadden besloten niet te drinken. We vergeten de klok, hoewel we het eigenlijk niet te laat wilden maken.
We zitten aan het IJ onder de sterrenhemel van Amsterdam. De eindeloze sterrenhemel die ook boven Kennedy Space Flight Centre hangt, maar dat doet er nu niet toe. Tijdelijkheid en nietig-zijn, ouder worden zonder daadwerkelijk een verschil te maken. Je kunt opgroeien en je beseffen dat je niks veranderd bent, in de tussentijd. Je kunt naar Jupiter gaan om erachter te komen dat het meer farce dan vrijheid oplevert. Een zelfbevestigend narratief om onszelf in stand te houden.
We kijken elkaar aan, en grinniken. Haar lach galmt over het water, vult de eindeloze ruimte. Ze kijkt me aan met een vragende blik en houdt haar lege glas omhoog.
“Nog eentje doen?”
Foto: Wouter van de Bor
