In Utrecht hadden we de tweede en laatste Plukvertoning van spektakeldocumentaire The Wolfpack. Gemist? Geen nood: Pluk en de gloednieuwe distributeur Periscoop brengen de film op 10 september uit in de bioscoop. Periscoop-medewerker Wiepko Oosterhuis: “Het is één van die weinige documentaires die zijn onderwerp overstijgt
De kiem voor Periscoop werd een jaar geleden gelegd, toen Oosterhuis werd gebeld door Bruno Felix van productiehuis Submarine. “Ik dacht eerst: gewoon even bijpraten; we zaten ooit samen in de filmcommissie van de Raad voor Cultuur”, lacht Oosterhuis. “Maar toen bleek dat hij speelde met het idee om een distributietak te beginnen, en hij vroeg me of ik mee wilde doen. Ik had geen idee waar ik aan begon, we zijn het al doende gaan leren.”
Voor de buitenstaander lijkt het er misschien niet op dat er in Nederland veel ruimte ligt om meer films uit te brengen. Waar ziet Periscoop een gat? “Als voormalig programmeur van een aantal filmtheaters had ik daar wel een idee over”, lacht Oosterhuis. “Bijna alles wat vertoond wordt is fictie, dus waar ruimte ligt is: documentaires en lange animatiefilms. Vooral dat laatste is lastig in Nederland. De strip is als kunstvorm weliswaar langzaam uit een diep dal aan het klimmen, maar waar in Frankrijk elk klein rotboekenwinkeltje voor zeker eenderde vol ligt met stripboeken kost het je in Nederland, zeker buiten de randstad, enorme moeite om iets te vinden. In film is het nog erger: we kennen Pixar, en sinds Spirited Away ook Ghibli, maar daar ligt nog een héle wereld achter. Die hopen wij bloot te leggen.”
Daarmee werd afgelopen jaar al voorzichtig begonnen, zij het niet onder de naam Periscoop. “Toen was het nog een tak van Submarine. Onze aller-allereerste film was Art of Happiness, een Italiaanse animatiefilm, het debuut van een studio uit Napels die eigenlijk vooral videoclips maken. Die studio was zo nieuw, dat we zoiets simpels als Nederlandse ondertiteling niet met ze voor elkaar konden krijgen. Die film hebben we heel onprofessioneel uitgebracht, kan ik nu zeggen. En afgelopen voorjaar brachten we de animatiefilm Menino uit, daarbij hebben we ongeveer alles fout gedaan wat je fout kunt doen. Geen marketing, te laat uitgezet… Noem het maar op. Met The Wolfpack doen we het nu voor het echie, met alle toeters en bellen.”
Geen animatie dus, maar documentaire. Want ook daar ziet Oosterhuis een gapend gat op de Nederlandse markt. “De afgelopen vijf à tien jaar was er een enorme hoos aan international succesvolle documentaires, maar in Nederland merken we dat maar mondjesmaat. Een film als Leviathan bijvoorbeeld – niet de recente Russische fictiefilm, dus, maar de documentaire uit 2012. Die heeft een half jaar lang de hele internationale nonfictie-wereld beheerst, maar in Nederland was het zelfs op documentairefestival IDFA niet vanzelfsprekend dat hij vertoond zou worden, laat staan dat hij de bioscopen haalde.”
The Wolfpack kan wat Oosterhuis betreft in hetzelfde rijtje. “Het is één van die weinige documentaires die zijn onderwerp overstijgt, die iets meer heeft, waar je voor op je fiets wilt stappen. Die jongens hebben zo’n vanzelfsprekende screen presence en zijn zo duidelijk supergetalenteerd. Dat je zo beperkt wordt opgevoed, en er zó goed weet uit te komen. Al je vooroordelen worden één voor één afgeschoten.”
Foto: Erwin Verbruggen
