Naast een hoofdfilm is er iedere avond ook een korte film te zien, en de regisseurs daarvan hebben natuurlijk even interessante verhalen over inspiratie, het creatieve proces en de productie als die van de langere variant. Joseph Ernst maakte Londoners, een vintage-style film over het moderne Londen, en wij vroegen hem naar het hoe en waarom.
Related movies
Londoners
Als we hem vragen hoe het begon slaat hij enthousiast aan het vertellen: “Ik kwam per toeval films van Sagar Mitchell en James Kenyon tegen van rond 1900 en vroeg me af of een soortgelijk document over Londen ook in deze tijd te maken zou zijn. Ik leef nu zo’n twintig jaar in Londen en heb een ouderwetse haat-liefde verhouding met de stad”, vervolgt hij. “Door alle negatieve geluiden dacht ik dat het wel een leuke afwisseling zou zijn om een positief beeld te laten zien van de verschillende facetten die Londen rijk is. En van de inwoners, want de kern van het project was om te kijken hoe verschillend mensen zouden reageren op de camera ten opzichte van vele jaren geleden. Ik wilde net als toen de focus leggen op menigtes en niet op portretten, maar in de praktijk wisten we nooit wat we precies tegen zouden komen.”
De obstakels op het productie-pad waren daarbij vooral van bureaucratische aard: “Ja, van alle mensen die we filmden wilde er slechts één geen toestemming geven om het materiaal te gebruiken. Maar de vergunningen om te mogen filmen op bepaalde locaties, wat een ramp was dat. Het treinstation, de metro, de marathon van Londen, ik had nog op zoveel meer plaatsen willen opnemen… Aan de andere kant, dan waren we waarschijnlijk eeuwig blijven filmen, en je moet op een moment ook een montage gaan maken en een film afleveren.”
Dat deed Ernst dan ook, een prachtige korte film die voelt alsof hij een eeuw geleden gemaakt is. De zwart-witte beelden die dat mogelijk maken komen niet uit de computer, maar zijn authentiek ‘oud’. 
“Eigenlijk wilde ik precies dezelfde camera gebruiken die Mitchell en Kenyon ook gebruikten, maar dat was echt onmogelijk. Het moest wel per se een houten zijn, zo één die je met de hand aandraait, want met een digitale had ik dit effect zeker niet behaald. Een jaar lang zocht ik en deed onderzoek via internet en uiteindelijk vond ik een verzamelaar die zo enthousiast was dat hij me een van zijn antieke camera’s heeft laten gebruiken.” Glimmend van trots voegt hij nog toe: “Een Ertel, en we hebben de originele 50 mm prime lens gebruikt voor alle shots!” Het resultaat zie je natuurlijk vanavond op het grote scherm bij Pluk!
